Eλένη Δαφνή - Το Νέο Αίμα στην Υποκριτική Τέχνη

“Κυνηγάω ό,τι με ενδιαφέρει. Φυσικά, αν κάτι στραβώσει, είμαι υπέρ της άποψης «όλα για καλό!!!».”

Τη συναντήσαμε εν ώρα πρόβας στο πρώτο θεατρικό σίριαλ, που ανεβαίνει στο εστιατόριο ΡΙΦΙΦΙ στα Εξάρχεια. Μας κέρδισε κατευθείαν, τόσο με τις υποκριτικές της ικανότητες όσο και με την προσωπικότητά της. Η Ελένη Δαφνή είναι ένας πολύ φωτεινός και ειλικρινής άνθρωπος, που δεν μπορούσε να λείψει από το City Code.

CC:Το να σπουδάσεις στη Δραματική σχολή ήταν από τις πρώτες σου επιλογές ή προέκυψε έπειτα από καιρό;

Είμαι από τα τυχερά-άτυχα παιδιά που μεγάλωσαν μέσα στο θέατρο. Από 5 χρόνων θυμάμαι έκανα το λεγόμενο φροντιστήριο του θεάτρου, όσο κι αν ακούγεται απίθανο, και μετά αποκοιμιόμουν στα παρασκήνια. Στη συνέχεια, εμπλούτισα τα προσόντα μου (έφτιαχνα ποπ κορν, καφέδες, έκοβα εισιτήρια κ.τ.λ). Έτσι, με βάση τη φυσική ροή των πραγμάτων το να σπουδάσω σε μια δραματική σχολή ήταν αναγκαίο κακό… Η σχολή του Θεάτρου Τέχνης ήταν η πρώτη μου επιλογή και αρκετά συνειδητή.

CC:Τι σε μαγεύει στον χώρο της Υποκριτικής;

«Το κλείσιμο του ματιού προς τον θεατή και του θεατή προς τον ηθοποιό». Οι δυο μαζί μεταφερόμαστε σε διαφορετικούς χωροχρόνους. Ζούμε εποχές και καταστάσεις που ποτέ δεν θα ζούσαμε. Γελάμε, κλαίμε, απορούμε, αγανακτούμε, ξέροντας ότι ζούμε μια ψευδαίσθηση. Και μέσα από αυτήν καλυτερεύουμε τους εαυτούς μας και τον κόσμο μας.

CC:Αποφοιτάς από τη Δραματική Σχολή, ποιες είναι οι πρώτες σου σκέψεις; Τι φοβήθηκες περισσότερο;

Νομίζω από εκεί ξεκινάει το άγχος, το οποίο θα εξακολουθήσει να υπάρχει για αρκετά χρόνια ακόμα. Το άγχος να μπορέσεις να συνεργαστείς με ανθρώπους που εκτιμάς, να μπορέσεις να εξελιχθείς και, κυρίως, να μπορέσεις να βρεις το δικό σου στίγμα στον χώρο της δουλειάς που επέλεξες να κάνεις. Εδώ έρχεται και ο πρώτος μεγάλος φόβος, η ιδέα ότι «ο χώρος» είναι πλήρης, δεν χωράει άλλους, δεν σε χρειάζεται. Σαφώς, μετά τα πρώτα χρόνια, συνειδητοποιείς ότι πρέπει να πιστεύεις στον εαυτό σου,να στηρίζεσαι στα πόδια σου και πάντα θα υπάρχει χώρος και για άλλον έναν.

CC:Δύσκολο το επάγγελμα του ηθοποιού, κυρίως εν καιρώ κρίσης. Τι αγαπάς και τι μισείς σ’ αυτό; Κοινώς, ποιες οι χαρές και ποιες οι δυσκολίες;

Δεν ξέρω πια, αλήθεια, αν υπάρχει «επάγγελμα του ηθοποιού». Όταν σε αντιμετωπίζουν στις πληρωμές σαν ωρομίσθιο, όταν σου κολλάνε μονόωρα ή δίωρα ένσημα, όταν και αυτά τα λίγα ακόμα που δικαιούσαι στα χρωστάνε, πώς εσύ μπορείς να κατοχυρωθείς από το επάγγελμα αυτό. Ποιος μπορεί να ζήσει μόνο από το «επάγγελμα του ηθοποιού» πια;

Αυτός ήταν και ο λόγος που άνοιξε ο δρόμος για τις νέες ομάδες, για τις νέες συνεργασίες. Η κρίση φέρνει συσπείρωση, εκτός από παράλογη εκμετάλλευση. Είναι κατόρθωμα να επαγγέλλεσαι το επάγγελμα του ηθοποιού στις μέρες μας, στηριζόμενος στις δικές σου δυνάμεις. Κανείς δεν μπορεί να σου στερήσει την ελπίδα να διορθώσεις τα πράγματα που πολεμάς…

CC:Πώς βιώνεις τη διαδικασία μιας οντισιόν;

Κακά, πολύ κακά. Δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου την ιδέα της μαζικοποίησης. Νιώθω ότι χάνεται κάθε μορφή ατομικότητας. Σίγουρα φταίει ο τρόπος που γίνονται πια οι οντισιόν, όπως και η άκρατη ευαισθησία μου. Παρόλα αυτά, είναι μέρος της δουλειάς μου και προσπαθώ να τη δω σαν παιχνίδι.

CC:Έχεις χάσει, ενδεχομένως ηθελημένα, κάποια σημαντική οντισιόν; Αν ναι, για ποιο λόγο έγινε αυτό;

Κυνηγάω ό,τι με ενδιαφέρει. Φυσικά, αν κάτι στραβώσει, είμαι υπέρ της άποψης «όλα για καλό!!!».

CC: Ποιος είναι ο ρόλος εκείνος που αν ήξερες ότι γίνεται οντισιόν θα περίμενες με τις ώρες μέχρι να σε δουν;

Δεν στοχεύω τόσο στον ρόλο όσο στον σκηνοθέτη του ρόλου… Πιστεύω ότι όσο και ωραίος να είναι ο ρόλος, αν δεν στηριχθεί από μια καλή σκηνοθεσία, μπορεί να καταλήξει σε τερατούργημα. Ο σκηνοθέτης είναι σημαντικό για μένα να μπορεί να εμπνεύσει τον ηθοποιό, ακόμα και στην μια ατάκα. Ο ηθοποιός χρειάζεται τον σκηνοθέτη, όπως και το αντίστροφο. Επιλέγω, ή μάλλον προσπαθώ να επιλέγω (και μέχρι τώρα έχω σταθεί τυχερή), συνεργασίες με σκηνοθέτες που πάνω από όλα σέβονται τον ηθοποιό και το έργο. Σίγουρα ο σεβασμός προς τον ηθοποιό δεν συνάδει με πολύωρη αναμονή σε κάποια οντισιόν.

CC:Πολλοί πιστεύουν ότι ένας νέος ηθοποιός δεν πρέπει να απορρίπτει δουλειές. Τι είναι αυτό που θα σε έκανε να αρνηθείς έναν ρόλο;

Ένας ηθοποιός πρέπει να δοκιμάζει και να δοκιμάζεται. Είναι ευτύχημα να μπορείς να συνεργάζεσαι με σκηνοθέτες που έχουν διαφορετικές οπτικές. Αυτό όμως προέρχεται από συνειδητή επιλογή και όχι από εξαναγκασμό. Σίγουρα η απόρριψη είναι απαραίτητη σε δουλειές που δεν συνάδουν με την αισθητική και την ηθική του εκάστοτε ηθοποιού. Προς το παρόν δεν έχω απορρίψει κάποια δουλειά .

CC: Πώς έχει διαβρώσει, κατά τη γνώμη σου, τους ανθρώπους η κρίση;

Η διάβρωση των ανθρώπων μας έφερε στην κρίση. Στηρίζαμε τη ζωή μας σε ανάγκες ανούσιες και άχρηστες, χάθηκε κάθε αξία, όλα έγιναν χρήμα και δόξα… Φέραμε τη μοναξιά και την αποξένωση μέσα στα σπίτια μας. Η κρίση μπορεί είτε να μας διδάξει είτε να μας κάνει να φαγωθούμε μεταξύ μας. Ελπίζω να επιλέξουμε τον σωστό δρόμο…

CC: Τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα ή απλά είναι μία καραμέλα που την ακούς συνέχεια;

Είναι μια καραμέλα που όμως με κάνει να ελπίζω, να στοχεύω, να ονειρεύομαι… Αυτό μου αρκεί. Χρειαζόμαστε θετικότητα. Θα μπορούσα να την αναλύω με τις ώρες, να θυμώσω, να καταδικάσω, αλλά πού θα με ωφελήσει; Τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα, λοιπόν!

CC: Ποιες παραστάσεις έχεις παρακολουθήσει τελευταία; Με βάση ποια κριτήρια επιλέγεις να παρακολουθήσεις μία θεατρική παράσταση;

Δυστυχώς, λόγω βραδινών προβών και παραστάσεων, δεν έχω παρακολουθήσει όσες θα ήθελα. Η επιλογή για να δω μια θεατρική παράσταση γίνεται με βάση τους συντελεστές και το έργο. Κατά κύριο λόγο, επιδιώκω να παρακολουθώ νέες προσπάθειες συναδέλφων.

CC: Τα τελευταία χρόνια ξεπροβάλλουν πολλές νέες προσπάθειες. Πόσο σημαντικό είναι να στηρίζεις νέους ανθρώπους (νέος άνθρωπος σύμφωνα με το CC θεωρείται κάθε φρέσκια ιδέα όποιας ηλικίας);

Να λοιπόν και κάτι καλό που έκανε η κρίση! Εμφάνισε νέα ταλέντα όλων των ηλικιών. Πιστεύω πολύ στους ανθρώπους με φρέσκιες ιδέες, όρεξη και όραμα. Επιδιώκω να δουλεύω με τέτοιους ανθρώπους. Πιστεύω στις νέες ομάδες και πίστεψα ακόμα περισσότερο αφού είδα τα οφέλη μέσα από τη δική μου δουλειά, τη «Θεατρική Ομάδα Γέφυρα».Η «Ομάδα Γέφυρα» ιδρύθηκε πριν από τρία χρόνια περίπου και από τότε, μαζί με τους συνεργάτες μου, Λεωνίδα Παπαδόπουλο και Μάνθο Καλαντζή, στοχεύουμε σταθερά σε συνεργασίες με νέους (ανεξαρτήτως ηλικίας)ανθρώπους, με όρεξη για δουλειά, που όλοι μαζί θα δημιουργήσουμε τη δική μας προσωπική σφραγίδα στον χώρο. Έχουμε ανάγκη από φρέσκιες προσπάθειες, φρέσκιες ιδέες, καλές συντροφιές.

CC: Πότε ήταν η τελευταία φορά που κοινοποίησες στο προφίλ σου ή μίλησες για τη δουλειά ενός νέου ανθρώπου;

Στηρίζω και προβάλλω οποιαδήποτε δουλειά γίνεται με μεράκι και αλήθεια! Και χαίρομαι πού είναι πάρα πολλές και σε διαφορετικούς τομείς!

CC: Πες μας πού, πότε, με ποιους παίζεις αυτή την περίοδο.

Νιώθω πολύ τυχερή, διότι παίρνω μέρος σε ένα νέο εγχείρημα!

Το πρώτο θεατρικό σίριαλ!!! Είναι μια ξεχωριστή, φρέσκια ιδέα του Τάσου Γερακίνη και της Κατερίνας Παπαναστασάτου, οι οποίοι συμπορεύτηκαν για να γράψουν και να σκηνοθετήσουν τον «Κόκκορα». Ο «Κόκκορας» είναι ένα θεατρικό έργο που χωρίζεται σε 4 αυτοτελή επεισόδια. Το κάθε ένα επεισόδιο, κατά σειρά προτεραιότητας πάντα, αρχίζοντας από το «Η γριά», θα παίζεται για 8-10 παραστάσεις στο εστιατόριο Ριφιφί, στα Εξάρχεια, κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 22:00. Ξεκινάμε στις 12 Νοεμβρίου. Ένα κλασικό ζευγάρι, ο Αργύρης(Νικόλας Κασάπης) και η Πόπη, συζητάει τα του βίου του σε ένα εστιατόριο και ένα ολόκληρο μαγαζί, υπό το πρίσμα της κλειδαρότρυπας, τους παρακολουθεί. Είναι ένα σύγχρονο έργο, με εύστοχο χιούμορ και αλήθειες.