-Ένα παράδειγμα: Όσο πιο πολύ υποστήριζαν -ορθώς- το Ναι στο παραπλανητικό δημοψήφισμα του 2015 δημοσιογράφοι σαν τον Πρετεντέρη και τον Πορτοσάλτε τόσο ο κόσμος σπρωγμένος από το ένστικτο του προσχωρούσε στο Όχι. Σήμερα οι ιστορικές εφημερίδες καταρρέουν χωρίς αναγνώστες και δύναμη παρέμβασης αφού ένα και μόνο blog ιδιώτη μπορεί να είναι πιο διαδραστικό από μιαν “ έγκυρη” κυριακάτικη έκδοση. Η εκδίκηση της γυφτιάς με αλλά λόγια! Αλλά και η κατάρρευση ενός χώρου που κάποτε στάθηκε πυλώνας της δημοκρατίας και ηρακλειδεύς των θεσμών.
Το φαινόμενο είναι παγκόσμιο αλλά σε εμάς με την ελλιπή, λιποβαρή, λοβοτομημένη παιδεία γίνεται ακόμη πιο δραματικό. Κυρίως γιατί η δημοσιογραφία και ο τύπος ανέκαθεν, από την εποχή του Τζάκ Λόντον ή του Χέμινγουεϊ, λειτουργούσαν σαν ένα λαϊκό σχολείο – προπύργιο των δικαιωμάτων των πολλών απέναντι στις υπερβάσεις και τον μυστικισμό των λίγων. Σήμερα; Σήμερα έχουν μεταμορφωθεί σε ασπίδα των συμφερόντων των πεντακοσίων εκείνων που κατέχουν τον πλανήτη.
Απόσπασμα από άρθρο του Μάνου Στεφανίδη
"Μήντια Σαγανάκι ή το σημείο μηδέν της δημοσιογραφίας"
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου