Δημοκρατία του Πόντου-Republic of the Pont

Η Δημοκρατία του Πόντου συζητήθηκε στην Σύνοδο Ειρήνης του Παρισιού το 1919, αλλά η ελληνική κυβέρνηση υπό τον Ελευθέριο Βενιζέλο προέβαλε της ανησυχίες της για την θέση του προτεινόμενου κράτους, με αποτέλεσμα να συμπεριληφθεί στην Ουιλσονιανή Αρμενία.

Η Τραπεζούντα ήταν η πρωτεύουσα της Δημοκρατίας, το οικόσημο ήταν ο μονοκέφαλος αετός, σύμβολο της δυναστείας των Κομνηνών, των κυβερνητών της αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας.

Μητροπολίτης ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος.

Ωστόσο, κανένα κράτος δεν κατάφερε να οριστικοποιήσει την ανεξαρτησία του και ο Ποντιακός πληθυσμός απελάθηκε από την Τουρκία μετά το 1922 και μετανάστευσε στην Σοβιετική Ένωση και την Μακεδονία. Αυτό το καθεστώς αναγνωρίστηκε αργότερα ως μέρος της ανταλλαγής πληθυσμών ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία το 1923.

Η διεθνής βιβλιογραφία και τα κρατικά αρχεία πολλών χωρών εμπεριέχουν πλήθος μαρτυριών για τη γενοκτονία που διαπράχθηκε κατά των Ποντίων κατοίκων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η γενοκτονία πραγματοποιήθηκε παράλληλα με γενοκτονίες σε βάρος και άλλων πληθυσμών, δηλαδή των Αρμενίων και των Ασσυρίων, με αποτέλεσμα ορισμένοι ερευνητές να θεωρήσουν τις επιμέρους διώξεις ως τμήματα μιας ενιαίας γενοκτονικής πολιτικής σε βάρος των Ελλήνων ή γενικότερα των Χριστιανών της Μικράς Ασίας.

Κατόπιν εισήγησης του τότε πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου, η Βουλή των Ελλήνων αναγνώρισε τη γενοκτονία το 1994 και ψήφισε την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως «Ημέρας Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο» και το 1998, επίσης ομόφωνα, ψήφισε την ανακήρυξη της 14ης Σεπτεμβρίου ως «Ημέρα Εθνικής Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Θράκης από το Τουρκικό Κράτος»

Source:

wikipedia

Γρηγόριος Δικαίος-ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑΣ

Ἐγεννήθη τὸ 1788 εἰς τὰς Καλάμας ἀπὸ ἀρχαίαν καὶ ἀρχοντικὴν οἰκογένειαν. Ἐξέμαθε τὰ πρῶτα γράμματα εἰς τὸ ὀνομαστὸν σχολεῖον τῆςς Δημητσάνης. Ἐνδίδων εἰς τὴν ἐπιθυμίαν τῶν γονέων του ὁ νεαρὸς Δικαῖος Φλέσσας προεχειρίσθη ἱερεύς. Ἀλλὰ τὸ ρητὸν ὅτι τὸ ἔνδυμα δὲν κάμνει τὸν καλόγηρον ἐθριάμβευσεν εἰς τὴν περίστασιν αὐτήν. Ὁ Παπαφλέσσας ἦτον υἱὸς τῶν πολέμων καὶ τῶν κινδύνων· τὸ ράσον δὲν τοῦ ἐχρησίμευεν ἢ ὅσον ἔφθανε διὰ νὰ ἐκτελῇ εὐστοχώτερα τὸν προορισμόν του· ὅταν τὸν ἐνοχλοῦσε, μία κίνησις τῆς νευρώδους χειρός του, καὶ τὸ ἤνοιγε, καὶ κάτωθεν αὐτοῦ διεφαίνετο πανοπλία ὁλόκληρος Ἀρματωλοῦ. Τὰ ὅπλα ἤξευρε νὰ τὰ μεταχειρίζεται περισσότερον ἀπταίστως ἀπὸ τὰ εὐχολόγια. Διὰ τοῦτο καὶ εἰς τὴν ἁπλῆν αὐτὴν εἰκόνα του ποὺ διακρίνω ἐνώπιόν μου, τὸν βλέπω περισσότερον ὡς λειτουργὸν τοῦ Σπαθιοῦ ἢ ὡς λειτουργὸν τοῦ Χριστοῦ, μὲ τὴν γενειάδα του τὴν ὁλόμακρην καὶ τὴν ὁλόμαυρην, μὲ τὸ φέσι ποὺ τὸ περιζώνει μαντύλι βαχύθρουν, μὲ τὴν κατακόκκινην γοῦναν καὶ τὸ περίχρυσον γελέκι, μὲ τὸ πάνοπλον σελάχι, μὲ τὴν γρυπὴν ὀξυτάτην μύτην, μὲ τὸ θρασὺ καὶ τὸ ἀποφασιστικὸν τῆς ἐκφράσεως, μὲ τὰ μάτια εἰς τῶν ὁποίων τὰ βλέμματα, ἄν ἐξηκοντίζοντο πρός μέ, φαντάζομαι πὼς δὲν θ' ἀντεῖχα. Ὁ Παπαφλέσσας φημίζεται διὰ τὸ ὕψος τοῦ ἀναστήματος καὶ τὴν γοητείαν τοῦ ἀρρενωποῦ κάλλους του.Ἡ μεγάλη ἰδέα δὲν γνωρίζει ἄλλον ἀκράτητον, μᾶλλον παράτολμον, μᾶλλον ἁγνότερον θιασώτην αὐτοῦ. Εἶναι εἷς ἀπὸ τοὺς μᾶλλον ἀξιοθαυμάστους τύπους τοῦ νεοελληνικοῦ ἡρωϊσμοῦ ὁ Παπαφλέσσας. Διάκονος ὤν, περιπλέκεται εἰς θανάσιμον ἔχθραν μὲ κάποιον Ἀγᾶν, καὶ ἀναγκάζεται νὰ ἐκπατρισθῇ εἰς τὴν Ζάκυνθον. Ἐκεῖθεν ἐμφανίζεται εἰς Κωνσταντινούπολιν, ἐγκαθίσταται εἰς τὸ Πατριαρχεῖον. Ὁ Πατριάρχης ἀντιλαμβάνεται τὰ προσόντα του, τιμᾷ τὴν εὐφυΐαν του, τὸν προχειρίζει Ἀρχιμανδρίτην. Ἀλλ' ὁ Ἀρχιμανδρίτης ἕν μόνο τρέφει ὄνειρον: τὴν ἀπελευθέρωσιν τοῦ Γένους. Ἡ Φιλικὴ Ἑταιρία παρέχει εἰς αὐτὸν εὐρὺ στάδιον ἀνεκτιμήτου ἐνεργείας. Κατηχεῖται εἰς τὴν Ἑταιρίαν, καὶ μετονομάζεται κατὰ τὰ συνειθιζόμενα Ἁ ρ μ ό δ ι ο ς. Καὶ ὁ Ἁρμόδιος ἀπὸ τότε ἤρχισε νὰ περιφέρεται ἀπὸ τόπον εἰς τόπον, ἀπόστολος τῆς ἰδέας καὶ μυστικὸς κατηχητής, κρύπτων τὸ ξίφος του ὄχι ὑπὸ κλάδον μύρτου, ἀλλ' ὑπὸ τὸ ράσον. Συνδέεται εἰς τὴν Βλαχίαν μὲ τὸν Ὀλύμπιον καὶ μὲ τὸν Λεβέντην. Περιέρχεται τὴν Πελοπόννησον. Ἐργάζεται εἰς Σμύρνην πρὸ ἐξοπλισμὸν τῆς Μάνης. Εἰς τὸ Αἴγιον ἐνώπιον τῶν προκρίτων τῆς Πελοποννήσου κηρύττει τὴν ἐπανάστασιν, ἀναπτύσσει τὰ σχέδια τῆς Ἑταιρίας. Τὰ σχέδια φαίνονται τόσον ἀπίθανα, ὥστε ὁ Παπαφλέσσας ὑποβλέπεται ὡς ἀγύρτης, καὶ ὁ Γερμανὸς τῶν Πατρῶν τὸν ἐπιτιμᾷ καὶ διατάσσει τὴν φυλάκισίν του. Ἐκεῖνος καὶ καθειργημένος εἰς τὸ Μέγα Σπήλαιον, κατηχεῖ τοὺ καλογήρους, ὡς πάλαι ποτὲ οἱ ἀπόστολοι τοὺς φύλακας αὐτῶν, καὶ καταρτίζει ἐξ αὐτῶν στρατιωτικὰ σώματα, καὶ δραπετεύει, καὶ κρυπτόμενος ὑπὸ μεταμφίεσιν, καὶ ἀποφεύγων σκοπέλους καὶ καταφρονῶν κινδύνους, τρέχει εἰς συνάντησιν τοῦ Πετρόμπεη, εἰς τὰ πεδία τῶν μαχῶν. Ὁ Πετρόμπεης, ὁ Κολοκοτρώνης, ὁ Νικηταρᾶς, ὁ Ἀνδροῦτσος τὸν ἀσπάζονται συμπολεμιστήν των. Τὰ νὰ βλέπῃς τὸν Παπαφλέσσαν νὰ πολεμᾷ ἦτο κάτι φοβερὸν καὶ θαυμαστὸν ἐν ταυτῷ. Ἡ ἐν Ἄστρει πρώτη Ἐθνικὴ Συνέλευσις κατέστησε τὸν Δικαῖον ὑπουργὸν τῶν Ἐσωτερικῶν. Ἀλλ' ὁ Δικαῖος ὠνειροπόλει ὑψηλότερον ὑπούργημα, τὴν ὑπέρ πατρίδος θυσίαν. Καὶ ὅταν ὁ Ἰμβραήμης, ἀποβιβασθεὶς τὸν Φεβρουάριο τοῦ 1825 εἰς Μεθώνην, ἤρχισε νὰ προχωρῇ ἀπαισίως εἰς τὰ ἐνδότερα, νικητὴς τῶν Ἑλλήνων εἰς τὸ Κρομμύδι, πορθητὴς τῶν φρουρίων τῆς Πύλου, ἀποβλέπων εἰς τὸ κέντρον τῆς Πελοποννήσου, ὁ Παπαφλέσσας εἰς τὸ Ναύπλιον καταλείπων τὴν ἀργὴν ὑπουργίαν, τίθεται ἐπὶ κεφαλῆς τρισχιλίων ἀνδρῶν, καὶ ὀχυρώνεται εἰς τὸ ὀροπέδιον τοῦ Μανιάκη, παρὰ τὴν πεδιάδα τοῦ Λακεδαίμονος. Δὲν ἤλπιζε νὰ ἀνακόψῃ τὴν πορείαν τοῦ Ἰμβαΐμη. Ἤθελε μόνον νὰ τὸν ἀπασχολήσῃ πρὸς στιγμήν, διὰ νὰ δώσῃ καιρὸν εἰς τὰ πολυπληθῆ γυναικόπαιδα τὰ φέυγοντα τὴν λύσσαν τοῦ Αἰγυπτίου, νὰ περισωθῶσιν εἰς τὰ ὀρεινὰ μέρη τῆς Πελοποννήσου. Νὰ τὸν ἀπασχολήσῃ, θυσιαζόμενος αὐτός· διότι ἐγνώριζεν ὅτι θὰ ἦτον ἀδύνατος ἡ σωτηρία του, ἂν προεκάλει τὸν ἐχθρὸν ἐκεῖ ἐπάνω εἰς τὸ Μανιάκη. Καὶ ἔμεινεν ἐκεῖ μὲ 800 ἐκλεκτοὺς καὶ ὑπέστη τὴν ὁρμὴν 6000 πεζῶν καὶ ἱππέων. Καὶ περιτριγυρισμένος ἐπολέμησεν ὡς ἥρως καὶ ἔπεσεν ὡς μάρτυς. Ἡ παράδοσις ἀναφέρει ὅτι ὁ Πασσᾶς διέταξε καὶ ἔστησαν ὁλόρθον ἐμπροστά του τὸν νεκρὸν τοῦ ἥρωος μὲ τὴν κομμένην κεφαλὴν ἐπάνω εἰς τοὺς ὤμους του. Καὶ τὸν εἶδε καὶ ἀναστέναξεν. Ὁ κ. Μιχαὴλ Μητσάκης ἀπηθανάτισεν εἰς τὸ «Φίλημά» του τὸν θάνατον εἰς τὸν θρίαμβον τοῦ Παπαφλέσσα.




Πηγή: Κ. Παλαμᾶ, Ἅπαντα, Τόμος IΣΤ΄. Β΄ ΕΚΔΟΣΗ, ΓΚΟΒΟΣΤΗΣ
ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΠΑΝΘΕΟΝ, ΟΙ ΚΑΤΑ ΞΗΡΑΝ ΗΡΩΕΣ

Τόλμησαν να κλέψουν την προτομή του Παπαφλέσσα από το Μανιάκι

 

Κάποιοι δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο σε αυτή τη χώρα.

Τόλμησαν να κλέψουν την προτομή του Παπαφλέσσα από το μνημείο στο Μανιάκι!

Οι δράστες πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά.

Πρέπει να βρεθεί ο κλεπταποδόχος και κανένας δικηγόρος να μην αναλάβει την υπεράσπιση τους.

Των δραστών και των κλεπταποδόχων...

Υ.Γ

1.Και για να μιλήσουμε στη γλώσσα που καταλαβαίνουν,μούλοι αυτός είναι ο μπαμπάς σας...

2.Έχουν που έχουν παράνομα κάμερες παντού τα καταστήματα, σε κοινόχρηστους χώρους και δρόμους'

ας γίνει επιτέλους χρήση τους.

3.Εθνοφυλακή εδώ και τώρα.

Όχι σεκιούριτι για την κονόμα.

ΕΘΝΟΦΥΛΑΚΗ...

Τι σημαίνει στην πραγματικότητα το -ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ

 

Η πραγματική έννοια της ιστορικής φράσης «Μολών λαβέ»
Άραγε πόσοι από εμάς γνωρίζουμε την έννοια της περίφημης φράσης που είπε ο Λεωνίδας στις Θερμοπύλες το 480 π.Χ. όταν ο Ξέρξης του ζήτησε να παραδώσει τα όπλα του; Τότε, αυτός απάντησε με την ανά τον κόσμο πλέον γνωστή φράση «Μολών λαβέ». Το γεγονός ότι δεν γνωρίζουμε πολλοί την πραγματική έννοια της φράσεως αυτής, φαίνεται από τη σκέψη ακόμη και των μεταφραστών της αρχαίας αυτής φράσεως ως «Έλα να τα πάρεις».

Έτσι, βλέπουμε και στις ξένες πολεμικές ταινίες της Μάχης των Θερμοπυλών, να το αποδίδουν με τη φράση «come and get them». Όμως, ο Λεωνίδας όταν έλεγε την φράση αυτή, δεν εννοούσε «Έλα να τα πάρεις». Σε ομιλία του, προ ετών, ο εξαίρετος καθηγητής κλασικής φιλολογίας και ιστορικός Α. Αντωνάκος μας εξηγεί και μας δικαιολογεί πλήρως γιατί ο Λάκων Λεωνίδας δεν είπε το αυτονόητο «Ελθών λαβέ» και είπε το «Μολών λαβέ». Γνωρίζουμε ότι στην ελληνική γλώσσα για να δηλωθεί το ρήμα «έρχομαι» ή «πορεύομαι» ή «πηγαίνω» κ.λπ. υπάρχουν δεκάδες τύποι, εκ των οποίων ο καθένας έχει μια ειδοποιό νοηματική διαφορά από τον άλλο και δηλώνει κάτι έστω και λίγο αλλά διαφορετικό.

Ο βράχος του Kalshi με τους Yonas Έλληνες Μαχαραγιάδες

Μια απο τις πιο τρανές αποδείξειςόοτι οι Μακεδόνες ήταν Έλληνες, βέεθηκε το 1833 σε ενα μικρό χωριό της Βόρειας Ινδίας, το Καλσί, στην περιφέρεια Ουττουρακάντ, διακόσια χιλιόμετρα βόρεια του Δελχί.

Σε ενα πελώριο γρανιτένιο ογκόλιθο, αναφέρονται σε πομπώδη Βραχμανική ιερατική γραφή, τα ονόματα πέντε Ελλήνων(!) Βασιλέων, στους οποίους απευθύνεται ο πιο σπουδαίος Ινδός ηγέτης που υπήρξε ποτέ, ο Ασόκα ο Μέγας (268-232πΧ) Αυτοκράτορας της κολοσσιαίας Αυτοκρατορίας των Μωριέων (Maurya).

Σε αυτοκρατορικό ύφος, ο Ασόκα "Αυτός που δεν νοιώθει πόνο" απευθύνεται στους Έλληνες Βασιλείς ως "Yonas Maharayasa" και τους καλεί να ασπαστούν τον Βουδισμό, στέλνοντας τους δώρα και τις καλύτερες ευχές του.

Το κείμενο, που αποδίδεται σε Βραχμανική ιερατική γραφή, αποκρυπτογραφήθηκε από Γερμανούς και Βρετανούς αρχαιολόγους και λέει τα εξής: 

{Δεν υπάρχει χώρα, εκτός μόνο από αυτές των Ελλήνων, που οι Βραχμάνες και Στραμάνες δεν μπορεί να βρεθούν...Είναι κατάκτηση, ναι, οτι οι αγαπημένοι των Θεών θεωρούνται οι πιο μεγάλοι κατακτητές.
Και έχει κερδηθεί εδώ (Στην Ινδία) και στα σύνορα, ακόμα και πιο μακριά απο εξακόσια "Yojanas" (Αρχαία Ινδική μονάδα μέτρησης- Ενα "Yojanas" =Επτα χιλιομετρα) οπου ο Έλληνας Βασιλέας "Αntiyoka" (Αντιοχος Β' Θεος, 261-246) κυβερνά (Στη Βαβυλώνα, 4.000 χλμ απο την Ινδικη πρωτεύουσα, Παλίβοθρα), και πιο πέρα κυβερνούν αλλοι τέσσερις "Yonas" (Έλληνες) Βασιλείς, ο "Τulamaya" (Πτολεμαίος Β' Φιλάδελφος, 281- 247 στην Αίγυπτο), ο "Antikina" ( Αντίγονος Γονατάς, 277-239 στη Μακεδονια) ο "Μaka" (Μάγας, Βασιλέας της Κυρήνης, 282-258) και ο "Alikansudora" ( Αλέξανδρος Β' της Ηπείρου, τριτότοκος γιος του Πύρρου, 272-238), οπως και στον νότο, αναμεσα στους Gholas, στους Pandyas, και μακριά μεχρι την Tamprarapni (Κευλανη}.

Περιττό δε να ειπωθεί, ότι όλοι οι προαναφερόμενοι ηγεμόνες, θεωρούνται στα μάτια του Ασόκα, Έλληνες (Yonas) ανεξάρτητα αν μερικοί έχουν Μακεδονική καταγωγή (Αντίοχος, Πτολεμαίος, Μάγας, Αντίγονος Γονατάς) η Ηπειρωτική (Αλέξανδρος Β' ο Μολοσσός) και οτι ο Ασόκα ήταν μέσω τόσο της Ελληνικής κοινότητας της Ινδίας όσο και μέσω Ινδών εμπόρων, άριστα ενημερωμένος για τα τεκταινόμενα στο Σελευκιδικό Ιράκ και Πτολεμαική Αίγυπτο όσο και για την κυρίως Ελλάδα(!)

Ο Ινδός ηγέτης, γνωστός υπέρμαχος του Βουδισμού σε ολη την Ασία, έστειλε Βουδιστές μοναχούς με πλούσια δώρα και επιστολές, σε όλες τις πρωτεύουσες τωνΒασιλέων, Στην Βαβυλώνα, Αλεξάνδρεια, Κυρηνη, Πέλλα, και Αμβρακία (Άρτα) Όπου έφθασαν στο τέλος καλοκαιριού του 259 πΧ.
Όλοι, ετυχαν εξαιρετικής υποδοχής, ρωτήθηκαν απο τους Ελληνες ηγέτες για την μυστηριώδη Ινδία και για τις συνθήκες ζωής των Ελλήνων συμπατριωτών τους εκει, και αναχώρησαν μετά απο λίγες εβδομάδες, φορτωμένοι δώρα για τα μακρινά Παλίβοθρα (Pataliputra) φέροντας και την ευγενική άρνηση των Ελλήνων Βασιλέων στην πρόταση του Ινδού μονάρχη να προσυλητιστούν στον Βουδισμό.

(Κείμενο του Ηλία Αναγνωστάκη)

 

Για όποιον Έλληνα λοιπόν βρεθεί στην Ινδία, καλό θα ήταν πέρα απο τα Ταζ- Μαχάλ, και τις βόλτες στο Νεο Δελχί, να διαθέσει μια ημέρα για μια επίσκεψη στο μικρό χωριό Kalshi, οπου θα ακούσει τις φωνές των προγόνων του, 8.000 χιλιόμετρα μακριά απο την πατρίδα...

Βροχή-Κ.Π Καβάφης

ΒΡΟΧΗ

…………………………..
έχει λιγνά δυο δένδρα
μικρό ένα περιβόλι·
και κάμνει εκεί της εξοχής
μια παρωδία το νερό —
μπαίνοντας σε κλωνάρια
οπού δεν έχουν μυστικά·