Erwin Rommel-Η Αλεπού της Ερήμου

Έρβιν Ρόμελ

Ο Έρβιν Γιόχαν Ευγένιος Ρόμμελ (Johannes Erwin Eugen Rommel, 15 Νοεμβρίου 1891 - 14 Οκτωβρίου 1944) ήταν στρατάρχης του Γ΄ Ράιχ και ένας από τους ικανότερους στρατιωτικούς ηγέτες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Υπήρξε ο πιο δημοφιλής Στρατηγός στο εσωτερικό της Γερμανίας κατά τη διάρκεια του Β' ΠΠ και κέρδισε τον σεβασμό των αντιπάλων του με τις θεαματικές νίκες του, ως διοικητής του Αφρικανικού Σώματος(Afrika Korps). Για τις ικανότητές του αυτές, του είχε αποδοθεί το προσωνύμιο «Αλεπού της Ερήμου» (αγγλικά: Desert Fox, Γερμανικά: Wüstenfuchs).^[1]
Ο Ρόμμελ θεωρείται "ανθρωπιστής" και επαγγελματίας αξιωματικός.^[2] Το Αφρικανικό Σώμα που διοικούσε, δεν κατηγορήθηκε ποτέ για εγκλήματα πολέμου και οι στρατιώτες των Συμμάχων, που αιχμαλωτίστηκαν στην Αφρικανική εκστρατεία, ανέφεραν ότι έτυχαν ανθρώπινης μεταχείρισης.^[3] Διαταγές που αφορούσαν στην εκτέλεση Εβραίων στρατιωτών, άμαχου πληθυσμού και κομμάντος που αιχμαλωτίστηκαν, αγνοήθηκαν.^[4] Στη διάρκεια του πολέμου, ο Ρόμμελ συνδέθηκε με την συνωμοσία δολοφονίας κατά του Αδόλφου Χίτλερ της 20ης Ιουλίου 1944. Επειδή ο Ρόμμελ ήταν εθνικός ήρωας εκείνη την εποχή, ο Χίτλερ προτίμησε να απαλλαγεί από αυτόν, χωρίς να τον κατηγορήσει δημόσια.

ΣΥΡΙΖΑ Γαργαλιάνων-Πολιτικές και κομματικές σκοπιμότητες στον επετειακό λόγο της 25ης Μαρτίου

Τα τελευταία χρόνια έχει ξεκινήσει ένας πόλεμος που δεν καλύπτεται από τα φώτα της δημοσιότητας. Γίνεται φανερά – ολοφάνερα και με συστηματικό τρόπο και στοχεύει στις προσπάθειες αναστήλωσης της χώρας. Το ελληνικό μεταπολεμικό κατεστημένο, η παρασιτική ελληνική άρχουσα τάξη που ανδρώθηκε στην κατοχή λόγω της συνεργασίας της με τον κατακτητή και εδραιώθηκε χάρη στη συνεργασία της με τους Αγγλοαμερικάνους και που με ευθύνη δική της οδήγησε τη χώρα στο χείλος του γκρεμού

Μάχη της Σχοινόλακκας

 

Η μάχη της Σχινόλακκας (παλαιότερα αναφερόταν και ως μάχη της Σχοινόλακκας) ήταν ένα ακόμη πολεμικό επεισόδιο, σε συνέχεια της επανάστασης του 21.

Μάχη της Σχινόλακκας
Ελληνική Επανάσταση του 1821
Χρονολογία 15/16 Μαρτίου 1825
Τόπος Σχινόλακκα Μεσσηνίας
Έκβαση Νίκη των Ελλήνων
Αντιμαχόμενοι



Έλληνες επαναστάτες
Οθωμανική αυτοκρατορία

Ηγετικά πρόσωπα



Αναστάσιος Καρατάσος
Αγγελής Γάτσος
Βλαχομιχάλης
Ιμπραήμ



Η εξέλιξη των γεγονότων

Η κατάσταση στον απελευθερωμένο Μοριά ήταν ακόμα ασταθής και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης στη φυλακή, όταν στις 24 Φεβρουαρίου του 1825, ο Ιμπραήμ Πασάςαποβιβάστηκε στη Μεθώνη, με 4.000 πεζούς και 500 ιππείς.[1] Ένα μήνα αργότερα, στις 17 Μαρτίου 1825, αποβιβάστηκαν στη Μεθώνη και πρόσθετες δυνάμεις, αποτελούμενες αυτήν τη φορά από 7.000 πεζούς και 400 ιππείς.[1] Τέσσερα χρόνια μετά την έναρξη της Επανάστασης η Πελοπόννησος ελεγχόταν πλέον από τις ελληνικές δυνάμεις, εκτός από τα φρούρια της Πάτρας, της Μεθώνης και της Κορώνης που κατείχαν ακόμα τα οθωμανικά στρατεύματα .[1] Οι εμφύλιοι πόλεμοι είχαν τελειώσει, από τις αρχές του 1825 και η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία των Πελοποννησίων είχε ηττηθεί και φυλακιστεί, ενώ οι Ρουμελιώτες ένοπλοι που στήριξαν με τα όπλα τους την κεντρική διοίκηση περιφέρονταν στις επαρχίες του Μοριά προβαίνοντας σε πράξεις βίας και προκαλώντας τη δυσαρέσκεια των ντόπιων.[1] Οι Έλληνες παρέμεναν πάντως διαιρεμένοι σε δύο στρατόπεδα και ήταν ανήμποροι να σταματήσουν την επέλαση των οθωμανικών στρατευμάτων. Η τότε κυβέρνηση (Εκτελεστικό), με επικεφαλής τον Γεώργιο Κουντουριώτη, διόρισε αρχηγό τον Υδραίο πλοίαρχο Κυριάκο Σκούρτη, για να αποτρέψει τη διείσδυση του Ιμπραήμ προς το εσωτερικό της Μεσσηνίας και στη συνέχεια της υπόλοιπης Πελοποννήσου. Η επιλογή αυτή του Εκτελεστικού επέφερε μεγάλη αναστάτωση στο στράτευμα, καθώς ο Κουντουριώτης, τυφλωμένος από τοπικισμό, παραμέρισε ικανούς στρατιωτικούς όπως ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, ο Αναστάσιος Καρατάσος και ο Κίτσος Τζαβέλλας, δίνοντας την αρχηγία σε άνθρωπο άπειρο από πόλεμο ξηράς.[2]Καθώς ο Ιμπραήμ πολιορκούσε τα κάστρα του Παλαιοκάστρου και Νεοκάστρου, στην Πύλο οι Έλληνες επαναστάτες είχαν κάποιες νίκες, κυρίως ο Μακρυγιάννης στο Παλαιόκαστρο και οι Μακεδόνες, υπό τον Αναστάσιο Καρατάσο, στη μάχη της Σχοινόλακκας.[3] Ο Ιμπραήμ αρχικά φρόντισε να εδραιώσει την υπεροχή του στα νότια της Μεσσηνίας, για να εξασφαλίσει την επικοινωνία Μεθώνης-Κορώνης και οχύρωσε τη στενή οδό μεταξύ Μεθώνης και Νεοκάστρου. Ο ίδιος στρατοπέδευσε στον μεσσηνιακό κάμπο. Στη δυτική Μεσσηνία διαδραματίστηκαν αρκετές μάχες μεταξύ Ελλήνων και Αιγυπτίων, που αποδεικνύουν τις προσπάθειες των πρώτων να καθηλώσουν αρχικά τις δυνάμεις του εχθρού στην περιοχή και στη συνέχεια να τον αναγκάσουν να εγκαταλείψει την Πελοπόννησο.[1]

Η μάχη
Στις 15/16 Μαρτίου του 1825,[1][4] στην τοποθεσία του χωριού Σχινόλακκα της Πυλίας, πραγματοποιήθηκε η μάχη μεταξύ των αιγυπτιακών στρατευμάτων του Ιμπραήμ πασά και των ανδρών του Μακεδόνα οπλαρχηγού Αναστάσιου Καρατάσου ή Γερο-Καρατάσου (1764 - 1830), ο οποίος μετά την Καταστροφή της Νάουσας(1822), είχε κατεβεί στη νότια Ελλάδα και συμμετείχε ενεργά στην Επανάσταση.[1] Στο σώμα του συμμετείχαν επίσης αγωνιστές, όπως ο Βλαχομιχάλης (ή Γερο-Βλάχος) (1778-1845) και ο Αγγελής Γάτσος (1771-1839). Οι αγωνιστές αυτοί έτρεψαν τα εχθρικά στρατεύματα σε φυγή. Οι Οθωμανοί εγκατέλειψαν στο πεδίο της μάχης μεγάλο αριθμό νεκρών και λογχοφόρων όπλων.[1][4]
Σύμφωνα με τον Σπυρίδωνα Τρικούπη, στον γ’ τόμο του έργου του «Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως»: «Tην δε 16,εν τάγμα Αιγυπτίων έπεσεν επί τούς υπό την οδηγίαν του Καρατάσου. Εκλεκτοί και εμπειροπόλεμοι ήσαν οι υπό τον αρχηγόν τούτον Μακεδόνες και άξιοι αυτού, καθώς και ούτος άξιος αυτών• διό, γενομένης σφοδράς μάχης, αν και δεν ήλθον εις βοήθειάν των οι εν Κρεμμυδίω, ενίκησαν οι ολίγοι ούτοι πολεμήσαντες μόνοι, έτρεψαν τους εχθρούς και επήραν υπέρ τα 100 λογχοφόρα όπλα ερριμμένα επί του πεδίου της μάχης και τα έστειλαν εις Τριπολιτσάν.»[4]
Επίσης, σύμφωνα με τον Νικόλαο Κασομούληστο β' τόμο του έργου του «Ενθυμήματα Στρατιωτικά της Επαναστάσεως των Ελλήνων (1821-1833)», «Ο Καρατάσιος με τους υπό την οδηγίαν του - ήτον την 15 Μαρτίου - τοποθετημένος εις το χωρίον Σχινόλακκα, εκτεθείς με 300 μόνον μακράν των λοιπών στρατευμάτων, ο Ιμπραΐμης, μετά τον χαλασμόν των πρώτων, εκίνησεν παστρατιά καταπάνω του. Αυτός με όλους (τους ιδικούς του) εκλείσθη εις τα οικίας• άφησεν έως ότου εμβήκαν οι Άραβες έως μέσα εις το χωρίον, και κατά το σύνθεμα (ότι τότες να ντουφεκίσουν όλοι, όταν αρχίση από το μέρος του η φωτιά) εκαρτέρεσαν όλοι, και μετά την φωτιάν - φωτιά πανταχόθεν (και αυτοί), και ετρόμαξεν τόσο τους Αιγυπτίους, ώστε αφού πολέμησαν έως 4 ώραις, και εφονεύθησαν πολλοί (από αυτούς), ατακτήσαντες, άφησαν πλήθος όπλα και φονευμένους και έφυγαν κακήν κακώς κυνηγημένοι από τους Έλληνας. Εκπλήρωσαν (ούτω) τα όσα έπαθον οι Έλληνες εκείνην την ημέραν της Σχινόλακκας, (αν) και η νίκη εφαίνετο αμφοτέρων των μερών. Το (Αραβικόν) ιππικόν (κατά την μάχην) ημπόδιζε την βοήθεια των Ελλήνων προς τον Καρατάσιον. Ο Ιμπραΐμης ηθέλησεν και εξ νέου να δοκιμάσει την τύχην του με τον ήρωαν αυτόν. Εκείνος και οι υπό την οδηγίαν του τον επρόσμεναν άπαξ με περισσοτέραν καρτερίαν, πλην ραγδαία βροχή εμπόδισεν τον μεν να κινηθεί κατά του Καρατάσιου, τον δε να κερδήση την περίστασιν, και ως μη έχων τα μέσα βοηθείας και θροφάς να προμηθεύεται, (περιωρίσθη) να συνάξη όλα τα όπλα τα οποία άφησαν (οι Άραβες) και να αποσυρθή δια νυκτός εις το γενικόν (εις Χώρες) στρατόπεδον νικητής και τροπαιούχος.»[5] Και συνεχίζει ο ίδιος αγωνιστής: «Οι Έλληνες αύξησαν τας κατηγορίας κατά του Χ΄΄Χρίστου και ευφημούσαν τον Καρατάσιον. Ο στρατος όλος ενθαρρύνθη, και δεν έβλεπαν την στιγμήν πότε να πέσουν εις άλλην συμπλοκήν. Τα όπλα οπού κυρίευσαν τα έπεμψαν εις Ναύπλιον προς την διοίκησιν, και τα είδαν όλοι. [Όλοι ευφημούσαν πλέον τον γέρο-Καρατάσιον]».[5]

Συνέπειες
Από άποψη στρατιωτικής τακτικής, αυτή η πρόσκαιρα νικηφόρα μάχη έδειξε την όποια δυνατότητα είχαν τα άτακτα σώματα να νικήσουν τακτικό στρατό.[1] Μετά όμως την ήττα και τη διάλυση του στρατού του Σκούρτη, που ακολούθησε κατά τη Μάχη του Κρεμμυδίου, την 7η Απριλίου 1825, τελικά αποδείχτηκε η ανωτερότητα της γενικότερα επικρατούσας τότε ευρωπαϊκής στρατιωτικής τακτικής, καθώς ο οργανωμένος από Γάλλους αξιωματικούς (Livron, Boyer, κ.λπ.) στρατός του Ιμπραήμ παρέκαμψε τις όποιες αντιστάσεις και κατέλαβε, μέχρι το τέλος της άνοιξης του 1825, εύκολα το Νεόκαστρο και το Παλαιόκαστρο. Ο Σκούρτης είχε επιλέξει την περιοχή του χωριού Κρεμμύδια, για να περιμένει τον Ιμπραήμ, μαζί με πρόσθετα στρατεύματα από Σουλιώτες, Στερεοελλαδίτες και Μακεδόνες, υπό τις διαταγές των Κίτσου Τζαβέλα, Κώστα Μπότσαρη, Καραϊσκάκη, Χατζηχρήστου και του Καρατάσου. Στο στρατόπεδο του Κρεμμυδιού είχε καταφθάσει, με εντολή του Κουντουριώτη, και ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος.[6] Ο Ιμπραήμ συνέτριψε, σχεδόν καθοριστικά, τις ελληνικές δυνάμεις που επιχείρησαν να σταματήσουν την προέλασή του στη Mεσσηνία.[1]Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν, εξάλλου, και οι μάχες που έγιναν στη συνέχεια, με την Πτώση της Σφακτηρίας, στις 26 Απριλίου 1825 και την Μάχη στο Μανιάκι, στις 20 Μαίου 1825, όπου έχασε τη ζωή του ο Παπαφλέσσας.[1] Η διάλυση του στρατού του Σκούρτη στη συνέχεια από τον Ιμπραήμ είχε καταστροφικά αποτελέσματα για τους Έλληνες.



Πηγές

Νίκος Τόμπρος, «Η Μεσσηνία σε επαναστατική τροχιά (1766-1828)», (σελ. 439-479), από το συλλογικό έργο «Μεσσηνία: Συμβολές στην ιστορία και τον πολιτισμό της», έκδοση: Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, Εισηγητές: Αιμιλία Μπάνου, Βασίλειος Λ. Κωνσταντινόπουλος, Ελένη Ζυμή, Andrew Farrington, Δημήτριος Κ. Πανομήτρος, Μαρία Ξανθοπούλου, Ιωάννης Κακούρος, Γιώργος Στείρης, Νικόλαος Δ. Κοντογιάννης, Φωτεινή Β. Πέρρα, Νίκος Φ. Τόμπρος, Θανάσης Χρήστου, Ιωάννης Πλεμμένος, Αριστείδης Ν. Δουλαβέρας, Μαρία Βελιώτη - Γεωργοπούλου, Ιωάννα Κ. Σπηλιοπούλου, επιμέλεια: Α. Ν. Δουλαβέρας, Ι. Κ. Σπηλιοπούλου, Γεωργία Ξανθάκη - Καραμάνου, εκδόσεις "Παπαζήση", Αθήνα 2012, ISBN 978-960-02-2668-3, Ενότητα: Ο Ιμπραήμ (1825-1828), σελ. 462-463.
Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τ. ΙΒ΄, 1975.
Μεγάλη Στρατιωτική και Ναυτική Εγκυκλοπαιδεία, Τόμος 6, Σ-Ω. Αθήνα: Έκδοσις Μεγάλης Στρατιωτικής και Ναυτικής Εγκυκλοπαιδείας. 1929, σελ. 73-74 (pdf). http://anemi.lib.uoc.gr/metadata/e/3/e/metadata-01-0001601.tkl. Ανακτήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 2012.
Κωνσταντίνος Λ. Κοτσώνης, Ταξίαρχος ε.α., «Μάχη Σχινόλακκας. Έκθεσις Καρατάσου και άλλα στοιχεία (Μάρτ. 1825)», Πρακτικά Β΄ Συνεδρίου Μεσσηνιακών Σπουδών, 1982.
Σπυρίδων Τρικούπης, «Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως» / Σπυρίδωνος Τρικούπη (4 τόμοι), 2α επιθεωρηθείσα και διορθωθείσα έκδοσις, Εκ της εν τη Αυλή του Ερυθρού Λέοντος Τυπογραφίας Ταϋλόρου και Φραγκίσκου, Εν Λονδίνω αωξ'-αωξβ' (1860-1862), τόμος Γ’, κεφ.ΝΓ, σελ.191.
Νικόλαος Κ. Κασομούλης, «Ενθυμήματα στρατιωτικά της Επαναστάσεως των Ελλήνων 1821-1833: προτάσσεται ιστορία του Αρματωλισμού» / Νικολάου Κ. Κασομούλη, εισαγωγή και σημειώσεις υπό Γιάννη Βλαχογιάννη, 3 Τόμοι, σειρά: Αρχεία της Νεωτέρας Ελληνικής Ιστορίας , Δ', Χορηγία Παγκείου Επιτροπής, Αθήναι 1939-1942 και επίσης: Νικόλαος Κασομούλης, Ενθυμήματα Στρατιωτικά της Επαναστάσεως των Ελλήνων (1821-1833) - Τόμος Β΄, επανέκδοση, εκδόσεις "Pelekanos Books", Αθήνα 2015, ISBN 9604007556, ISBN 97896040075

Το Γερμανικό Κατοχικό Δάνειο και η Ιστορία της Διεκδίκησης του

Α. ΤΟ ΔΑΝΕΙΟ




Το Βερολίνο προκειμένου να αντιμετωπίσει τους στρατιωτικούς και στρατηγικούς του στόχους στην ευρύτερη ελληνική περιοχή, Λιβύη-Μ.Ανατολή-Βαλκάνια, είχε υποχρεώσει την Ελλάδα να κεφαλαιοδοτεί και να συντηρεί τα στρατεύματα που στάθμευαν σ'αυτήν και είχαν πεδίο δράσης την ευρύτερη περιοχή της.

Αντίοχος Δ΄ Επιφανής-Antiochus IV Epiphanes

Αντίοχος Δ΄ Επιφανής

Ήταν στα χρόνια του β΄ Ναού της Ιερουσαλήμ, πριν είκοσι τρεις σχεδόν αιώνες, που συνέβησαν τα γεγονότα που μνημονεύονται κάθε χρόνο με τον εορτασμό του Χανουκά, που σημαίνει «Εγκαίνια».

Μετά την επιστροφή τους από την εξορία στη Βαβυλώνα, οι Εβραίοι εγκαταστάθηκαν ξανά στην Παλαιστίνη με τη σοφή ηγεσία των Εζρά και Νεεμία. Αν και βρίσκονταν κάτω από την κυριαρχία των Περσών είχαν την άνεση και την ελευθερία να ζουν ειρηνικά και ήρεμα, σύμφωνα με τους δικούς τους νόμους και τη δική τους θρησκεία.

Όταν ο Μέγας Αλέξανδρος κατέκτησε την Περσική Αυτο­κρα­τορία, οι Εβραίοι που ζούσαν στη γη του Ισραήλ έγιναν μέ­ρος του ελληνικού κόσμου και της ελληνιστικής επιρροής. Ο Μέγας Αλέξανδρος και οι επίγονοί του θαύμαζαν και εκτιμούσαν τον εβραϊσμό και δεν εμπόδισαν ποτέ τους Εβραίους στην άσκηση των θρησκευτικών τους καθηκόντων.

Μετά τον θάνατο του Αλεξάνδρου η αυτοκρατορία μοιράστηκε σε πολλά βασίλεια. Οι Εβραίοι της Παλαιστίνης βρίσκονταν μεταξύ της ελληνιστικής Αιγύπτου και της ελληνιστικής Συρίας. Οι δύο αυτές χώρες ήταν σε συνεχή πόλεμο για την κυριαρχία της Παλαιστίνης.

Deep Web-Αλήθειες και ψέματα

Τι είναι το Deep Web

Πόσο βαθύ και πόσο σκοτεινό είναι το δίκτυο πίσω από τον Tor

Όντας information security enthusiast, πολλές φορές βρίσκω τον εαυτό μου σε γωνιές του διαδικτύου, που κανείς δεν γνωρίζει, να διαβάζω διάφορα πράγματα περί ηλεκτρονικής ασφάλειας. Σε μια τέτοια κατάσταση, λοιπόν βρέθηκα και μελετούσα πολλά άρθρα που αφορούσαν το Deep και το Dark Web, όπως τα ονομάζουν, αφού τον τελευταίο καιρό και λόγω της έξαρσης των κρυπτονομισμάτων έχουν αποκτήσει πολύ κακή δημοσιότητα για τα όσα γίνονται μέσα σε αυτά.

ΤΑ ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΑ ΦΙΛΙΑΤΡΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΓΙΩΤΑΣ ΚΟΖΟΜΠΟΛΗ

Aποκριάτικες εκδηλώσεις στο Δήμο Πύλου-Νέστορος

ΤΑ «ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΑ ΦΙΛΙΑΤΡΑ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΝΙΚΑ

Μια ακόμη σύγχρονη ξεφτίλα της Ρωμιοσύνης

Η μεγάλη ξεφτίλα του 2019 στο ρωμιοκράτος, στο μεγάλο πορνείο που ζούμε και ζητώ συγνώμη από τα πορνεία.

Πληρώνονται δήμαρχοι, πληρώνονται περιφερειάρχες, πληρώνονται τεχνικά τμήματα, πληρώνονται κι άλλοι πολλοί, που πρέπει να τους ψάξουμε στο διαδίχτυ για να τους μάθουμε.

Γιατί πληρώνονται όλοι αυτοί; Μα ασφαλώς, για να λειτουργεί εύρυθμα ο δημόσιος κολοσσός και για να φαρδαίνουν τις περιφέρειές τους οι λειτουργοί του. Τις προσωπικές τους περιφέρειες. Τα διαφημιστικά σποτάκια όμως λένε, ότι πληρώνονται για να καλύπτονται οι ανάγκες όλων των περιοχών της Ελλάδας.