Η μεγάλη ξεφτίλα του 2019 στο ρωμιοκράτος, στο μεγάλο πορνείο που ζούμε και ζητώ συγνώμη από τα πορνεία.
Πληρώνονται δήμαρχοι, πληρώνονται περιφερειάρχες, πληρώνονται τεχνικά τμήματα, πληρώνονται κι άλλοι πολλοί, που πρέπει να τους ψάξουμε στο διαδίχτυ για να τους μάθουμε.
Γιατί πληρώνονται όλοι αυτοί; Μα ασφαλώς, για να λειτουργεί εύρυθμα ο δημόσιος κολοσσός και για να φαρδαίνουν τις περιφέρειές τους οι λειτουργοί του. Τις προσωπικές τους περιφέρειες. Τα διαφημιστικά σποτάκια όμως λένε, ότι πληρώνονται για να καλύπτονται οι ανάγκες όλων των περιοχών της Ελλάδας.
Οι ΜΟΜΑ (Μικτές Ομάδες Μηχανημάτων Ανασυγκροτήσεως) συνετέλεσαν τα μέγιστα στη μεταπολεμική ανασυγκρότηση της χώρας, μετά από τις τεράστιες καταστροφές στις διάφορες υποδομές της που υπέστη κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και του Εμφύλιου. Το οδικό δίκτυο ήταν απαρχαιωμένο κι υπήρχε ανάγκη για ταχεία ανασυγκρότηση όχι μόνο με έργα οδοποιίας, αλλά και με άλλα έργα υποδομής, όπως αεροδρόμια, εγγειοβελτιωτικά έργα κοινής ωφέλειας, οικοδομικά κ.ά..
Συγκροτήθηκαν λοιπόν τη δεκαετία του ΄50 επτά ΜΟΜΑ: Στην Αθήνα, στην Πάτρα, στο Ηράκλειο, στη Λαμία, στη Λάρισα, στη Θεσσαλονίκη και στα Ιωάννινα. Αυτές κατασκεύασαν ένα πολύ μεγάλο μέρος του οδικού δικτύου της Ελλάδας, γέφυρες, λιμάνια, αεροδρόμια, δίκτυα υδροδότησης, προκατασκευασμένες κατοικίες, εκκαθάρισαν νάρκες κ.λπ..
Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν άλλες κατασκευαστικές δυνατότητες στην κοινωνία μας πέραν των Ενόπλων Δυνάμεων. Επιπλέον, υπήρχε πλεονάζον στρατιωτικό προσωπικό και τόσο αυτοί όσο και το πολιτικό προσωπικό εργάζονταν με σκληρούς ρυθμούς, Δεν υπήρχαν ωράρια, κάθε είδους επιδόματα, οι συνδικαλιστικές παροχές, οι πολλών ειδών άδειες, οι χαλαροί ρυθμοί και λοιπές συνήθειες και νόμοι που ισχύουν σήμερα.Οι καιροί όμως άλλαξαν. Μετά την Μεταπολίτευση είχαν ήδη δημιουργηθεί οι υποδομές στην εκτός των Ενοπλων Δυνάμεων κοινωνία για την εκτέλεση δημοσίων έργων. Τα συνδικαλιστικά όργανα των εργοληπτικών εταιρειών άρχισαν να πιέζουν τις κυβερνήσεις για την περικοπή των πιστώσεων προς τις ΜΟΜΑ.
Παράλληλα, εμφανίστηκαν περιπτώσεις διαφθοράς, άρχισε να αναπτύσσεται μέσα στο πολιτικό προσωπικό ο αχαλίνωτος συνδικαλισμός, ενώ ο υπέρμετρος διορισμός «ημετέρων» κατέστησε τη λειτουργία των ΜΟΜΑ εντελώς αντιοικονομική, οπότε το 1992 ―ορθώς― αποφασίστηκε η διάλυσή τους.
Η ανασύσταση ενός μοντέλου του ΄50, αν και απέδωσε τα μέγιστα στις πολύ ιδιαίτερες συνθήκες του απώτερου παρελθόντος, δεν αποτελεί σήμερα τη βέλτιστη και αποδοτικότερη λύση. Οι συνθήκες που οδήγησαν στη διάλυση των ΜΟΜΑ ισχύουν, δεν έχουν αλλάξει.
Οι Ένοπλες Δυνάμεις στις μέρες μας, δεν διαθέτουν το πλεονάζον προσωπικό, αλλά ούτε και τον αναγκαίο εξοπλισμό ώστε να συγκροτήσουν επιπλέον μονάδες και υπηρεσίες. Το ίδιο ισχύει και για τις όποιες πιστώσεις μπορούν να διατεθούν.
Επιπλέον, είναι μύθος ότι το κόστος θα είναι μικρότερο. Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν συνυπολογίζουν το κόστος του στρατιωτικού και πολιτικού προσωπικού και της εκπαίδευσής του, το κόστος των εγκαταστάσεων και της λειτουργίας / συντήρησής τους, το κόστος απόκτησης, λειτουργίας και συντήρησης του αναγκαίου εξοπλισμού, όπως και τους μισθούς και τα επιδόματα των δημοσίων υπαλλήλων που θα εργάζονται εκεί με τους ρυθμούς του Δημοσίου που γνωρίζουμε, καθώς και το κόστος που θα προκύψει αργότερα με τις συντάξεις τους, τα εφάπαξ κ.λπ..
Ο,τιδήποτε κατασκευάζεται σήμερα από κάποιο δημόσιο φορέα, έχει πολλαπλάσιο κόστος από το ίδιο πράγμα, αν κατασκευαστεί από έναν αντίστοιχο ιδιωτικό. Από καρφίτσα μέχρι γέφυρα. Εκτός αυτών που αναφέρθηκαν παραπάνω, το Δημόσιο είναι αργοκίνητο και γραφειοκρατικό. Μια βίδα να θέλει να αγοράσει, για παράδειγμα, θα πρέπει να κάνει διαγωνισμό. Και πολύ προσωπικό απασχολείται και σημειώνονται χαρακτηριστικές καθυστερήσεις, ακόμα και για πολύ απλές περιπτώσεις.
Επιπλέον, η Ελλάδα είναι τώρα πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στο πλαίσιο της οποίας δεν επιτρέπεται η δραστηριοποίηση κρατικών φορέων, όταν υπάρχουν εργοληπτικές εταιρείες, για λόγους ανταγωνισμού.
Επομένως, η ανασυγκρότηση των ΜΟΜΑ σήμερα, είναι εκτός της σύγχρονης πραγματικότητας. Έγινε για μικροπολιτικούς λόγους λαϊκισμού και για την ευκαιρία μερικών ακόμα προσλήψεων και βολέματος παιδιών, ανηψιών και ψηφοφόρων.
Κρήτη, 2019
Έπεσαν κάτι βροχές. Έκαναν μέγα σφάλμα που έπεσαν. Υπήρχαν και κάτι γεφύρια κατασκευής του Ναβουχοδονόσορα, τα οποία κανείς δεν απασχόλησε το ελάχιστο μυαλουδάκι του για να τα συντηρήσει, να τα επισκευάσει ή να τα αντικαταστήσει.
Έπεσαν λοιπόν κι αυτά, συνέπεια της βροχόπτωσης, στο βωμό της ρωμέικης αχρηστίλας.
Μέσα σε λίγες ημέρες όμως, βρέθηκε η λύση για την κατασκευή νέων γεφυριών: Ο Ελληνικός Στρατός. Το Μηχανικό!
Δεν υπάρχουν Δημαρχεία, η Περιφέρεια ξύνεται με λύσσα στην περιφέρειά της και σε άλλα σημεία του κορμού της και η Κεντρική Διοίκηση δεν έχει καμία σχέση με τα χωριά.
Ο Στρατός όμως; Μόνο ο Στρατός έχει σχέση με τα χωριά και τα κατσάβραχα! Αμέ!
Ε, όπως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έφτιαχνε γέφυρες για να περνάει τα διάφορα κατσάβραχα και οι οποίες μετά έγιναν πολιτικές γέφυρες , έτσι ήλθε και μετά.
Ζήτω η ΜΟΜΑ του 2019!
Μπράβο ρε κοπρόσκυλα του δημοσίου τομέα, που σας πληρώνουμε όλοι για να μας βγάζετε την γλώσσα και να βάζετε το Στρατό να κάνει μια δουλειά, που είναι αποκλεστικά δική σας.
Αποστολή του Στρατού είναι «να εξασφαλίζει την άμυνα της χώρας και να υπερασπίζει την εθνική ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας». (Γενικός Κανονισμός Υπηρεσίας στο Στρατό, κεφ. Α΄).
Επειδή η εκτός των Ενόπλων Δυνάμεων κοινωνία της Ελλάδας είναι εντελώς ανοργάνωτη, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων καλείται ο Στρατός να αναπληρώσει την έλλειψη οργάνωσης, την ανυπαρξία του κράτους, οπότε εκτελεί πολλές και διάφορες εργασίες εκτός της αποστολής του χωρίς να έχει εκπαιδευτεί ή να διαθέτει τον απαραίτητο εξολπισμό (αποκομιδή απορριμάτων, κατάσβεση πυρκαγιών κ.λπ.). Ειδικά σε θέματα Πολιτικής Άμυνας, ο τρόπος εμπλοκής του Στρατού είναι τελείως λάθος, γιατί δεν έχει την ανάλογη εκπαίδευση. Ούτε για πυρκαγιές, ούτε για πλημμύρες. Στις ευρωπαϊκές χώρες σε ό,τι έχει να κάνει με φυσικές καταστροφές εμπλέκονται εθελοντικά σώματα.
Υπάρχει ένας πυρήνας μόνιμου προσωπικού και όλοι οι υπόλοιποι είναι εθελοντές, οι οποίοι εκπαιδεύονται κι όταν χρειαστεί εντάσσονται επανδρώνοντας τις Μονάδες, με οποίες μπορούν να επέμβουν οπουδήποτε.
Αυτοί οι άνθρωποι δεν το κάνουν αυτό αλτρουιστικά. Κερδίζουν συντάξιμες μονάδες. Αν κάποιος από την κανονική του απασχόληση πάρει μια σύνταξη, υπηρετώντας είτε στην Αστυνομία είτε στην Πυροσβεστική ως εθελοντής για δέκα ή είκοσι χρόνια, η σύνταξή του θα ανέλθει. Έχει λοιπόν κι εκείνος το ανάλογο κέρδος. Από την άλλη, το κράτος γλιτώνει χρήματα από αυτή την ιστορία. Εμείς θεωρούμε ότι χρειαζόμαστε πολλές χιλιάδες πυροσβέστες και τους πληρώνουμε για να κάθονται και να είναι χρήσιμοι δύο μέρες το μήνα ή δυο μήνες το χρόνο.
Άντε ρε να φύγουμε όλοι από αυτό το θέατρο σκιών, να δούμε πού θα βρίσκουν λεφτά για να παίρνουν μισθούς και προμήθειες, ώστε να φαρδαίνουν τις περιφέρειές τους οι περιφερειάρχες.
Φτού σας, ξεφτίλες!
Φυλακτού Ευγενία
https://www.freeinquiry.gr/single-post.php?id=4489
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου