Την πρώτη φορά που είχα την τιμή να δω έργο του Schneider, ήταν όταν η Anna Harvey, CEO των διεθνών εκδόσεων της Condé Nast και κυρία επί των τιμών της Πριγκίπισσας Diana,
με κάλεσε τρεις μέρες πριν τα επίσημα εγκαίνια της έκθεσης Αpocalypse, τον Σεπτέμβριο του 2000 στο Royal Academy of Arts του Λονδίνου.
Νομίζω ότι ήταν μια Τρίτη και η έκθεση θα άνοιγε αφού εγώ θα έπρεπε να επιστρέψω στην Αθήνα για δουλειές, αλλά δεν έφευγα αν δεν την έβλεπα - έτσι η Βασιλική Ακαδημία άνοιξε νωρίτερα μόνο για μένα.
Ξαναδιαβάστε την πάνω παράγραφο για να την χωνέψετε λίγο, και συνεχίζουμε.
Εντάξει?
Σε εκείνη την έκθεση, που την είδα μόνος μου και πρώτος, ανάμεσα σε άλλα αριστουργήματα, όπως το κορυφαίο Ηell των Chapman Brothers, που αργότερα χάθηκε σε πυρκαγιά, έμπαινες από ένα έργο του οποίου η πρώτη όψη ήταν μια τρύπα σε έναν τοίχο.
Μάλιστα, μια τρύπα σε έναν τοίχο, ανοιγμένη με γκασμά, σε ύψος και φάρδος όπου μόλις χωρούσε να περάσει ένας άνθρωπος σκυφτός, και πάλι με το ζόρι. Λίγο σαν την είσοδο στην πυραμίδα του Τουταγχαμών, αν τυχόν έχετε περάσει από εκεί.
Αριστερά από τις μαρμάρινες κεντρικές σκάλες της κεντρικής εισόδου της Βασιλικής Ακαδημίας, όπως τις βλέπετε φάτσα, αυτή η τρύπα έχασκε, λες και είχε γίνει κάποιο ριφιφί ή κάποια υδραυλική ζημιά και είχε μείνει στην μέση.
Και όμως, η επιγραφή έδειχνε πως η είσοδος για την έκθεση ήταν από εκεί.
Μπήκα λοιπόν, μόνος μου, και βρέθηκα ξαφνικά σε ένα υγρό υπόγειο, βαμμένο μαύρο, όπως ακριβώς οποιοδήποτε υπόγειο ενός οποιουδήποτε Γερμανικού σπιτιού.
Επειδή ακριβώς αυτό και ήταν - μια λεπτομερής ανακατασκευή, μέχρι της μούχλας και της υγρασίας και των μουμιοποιημένων ποντικών - του υπογείου του πατρικού σπιτιού του Schneider στην Γερμανία.
Με κατέλαβε μια ιερή συγκίνηση και αναλύθηκα σε σπαραχτικούς λυγμούς συνειδητοποιώντας ότι με ένα βήμα έπεσα από την χλιδή της αποικιοκρατίας στο υπογάστριο της συνείδησης της.
Γλίστρησα δηλαδή στο κλιμακοστάσιο των αντικατοπτρισμών.
Ο Schneider, ένας κορυφαίος καλλιτέχνης, και από τότε ένα από τα είδωλα που παρακολουθώ με ενδελέχεια, είναι εκείνος που μου υπενθύμισε πως η βαρβαρότητα ξεκινάει από το σπίτι.
Απλά καλώντας με σε αυτό, στο δικό του σπίτι, στο οποίο με έβαλε όχι από την πόρτα, αλλά από το υπόγειο, το σκοτεινό, βρώμικο, ανησυχητικά ήσυχο υπόγειο.
Εσείς, καλέσατε εκείνον στο δικό σας, αλλά δεν τον βάλατε στο υπόγειο, επειδή εκεί κρύβονται τα πτώματα αθώων.
Του δώσατε την κεντρική σας πλατεία επειδή είστε αλαζόνες και μεγαλοφαντασμένοι
Και εκείνος άπλωσε ένα καναβάτσο.
Πάνω από την ανύπαρκτη ομόνοια, πάνω από την ντροπή σας. Για να κρύψει τις πομπές σας.
Όπως το προσφυγόπουλο που ψάχνει να βρει λίγο ίσκιο να ξαπλώσει στην πύρινη κόλαση που εσείς επιφυλάξατε γι' αυτό στην φάμπρικα θανάτου.
Αποκρύπτοντας την πλατεία Ομονοίας σας αναγκάζει να δείτε τι κρύβεται κάτω από το τεχνητό φάσμα της ψηφιακής αορατότητας, κάτω από την φτηνή λινάτσα της εικονικής κανονικότητας.
Πηγαίνετε να δείτε όχι αυτό που σας εμφανίζει το έργο, δηλαδή τα χάλια σας, αλλά αυτό που σας αποκρύπτει - τα πιο βρώμικα σας μυστικά, αυτά που κοιμούνται τον ύπνο ενός δικαίου χαμένου προ πολλού.
Τυφλή προς το Google Maps, η αλήθεια κοιτάει τον εαυτό της κατάματα όταν κλείνει τα μάτια και κοιτάει τι προβάλλουν τα βλέφαρα.
"Δείτε την κατάντια σας, αυτήν που κρύβεται άστεγη αλλά επιμένει να ονειρεύεται, έστω και σαν σκόνη σκουπισμένη ένοχα κάτω από το φτηνό χαλί της ψηφιακής σας ανυπαρξίας" σας ψιθυρίζει ο Γκρέγκορ, ένας ακόμα εκτυφλωτικός προφήτης στο δάσος των αποχαιρετισμών.
Κάτω από το άγρυπνο μάτι ενός ηλεκτρονικού θεού, που σας έχει εγκαταλείψει προ πολλού.
Παναγιώτης Χατζηστεφάνου 22/5/2017
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου