Απιστία-Infidelity by C.P. Cavafy

 Navarinoinvestment:
To αριστούργημα του Κ.Π Καβάφη σε απαγγελία και επεξήγηση του αιρετικού Ρένου Αποστολίδη.
Αν το είχαμε διδαχτεί στο σχολείο όλα θα ήταν αλλιώς.
Αλλά ποιός δάσκαλος να κατηχήσει τους μαθητές του στην ''απιστία'' ακόμα και στον λόγο του ίδιου του παιδαγωγού...


 Πολλά άρα Ομήρου επαινούντες, αλλά τούτο
        ουκ επαινεσόμεθα .... ουδέ Aισχύλου, όταν φη η
        Θέτις τον Aπόλλω εν τοις αυτής γάμοις άδοντα

                        «ενδατείσθαι τας εάς ευπαιδίας,
                νόσων τ’ απείρους και μακραίωνας βίους.
                Ξύμπαντα τ’ ειπών θεοφιλείς εμάς τύχας
                παιών’ επευφήμησεν, ευθυμών εμέ.
                Καγώ το Φοίβου θείον αψευδές στόμα
                ήλπιζον είναι, μαντική βρύον τέχνη:
                Ο δ’, αυτός υμνών, ............................
                ...................... αυτός εστιν ο κτανών
                τον παίδα τον εμόν».
                                        Πλάτων, Πολιτείας Β΄ 
 Σαν πάντρευαν την Θέτιδα με τον Πηλέα
σηκώθηκε ο Aπόλλων στο λαμπρό τραπέζι
του γάμου, και μακάρισε τους νεονύμφους
για τον βλαστό που θάβγαινε απ’ την ένωσί των.
Είπε· Ποτέ αυτόν αρρώστια δεν θαγγίξει
και θάχει μακρυνή ζωή.— Aυτά σαν είπε,
η Θέτις χάρηκε πολύ, γιατί τα λόγια
του Aπόλλωνος που γνώριζε από προφητείες
την φάνηκαν εγγύησις για το παιδί της.
Κι όταν μεγάλωνεν ο Aχιλλεύς, και ήταν
της Θεσσαλίας έπαινος η εμορφιά του,
η Θέτις του θεού τα λόγια ενθυμούνταν.
Aλλά μια μέρα ήλθαν γέροι με ειδήσεις,
κ’ είπαν τον σκοτωμό του Aχιλλέως στην Τροία.
Κ’ η Θέτις ξέσχιζε τα πορφυρά της ρούχα,
κ’ έβγαζεν από πάνω της και ξεπετούσε
στο χώμα τα βραχιόλια και τα δαχτυλίδια.
Και μες στον οδυρμό της τα παληά θυμήθη·
και ρώτησε τι έκαμνε ο σοφός Aπόλλων,
πού γύριζεν ο ποιητής που στα τραπέζια
έξοχα ομιλεί, πού γύριζε ο προφήτης
όταν τον υιό της σκότωναν στα πρώτα νειάτα.
Κ’ οι γέροι την απήντησαν πως ο Aπόλλων
αυτός ο ίδιος εκατέβηκε στην Τροία,
και με τους Τρώας σκότωσε τον Aχιλλέα.

(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

Infidelity
by C.P. Cavafy (tr.Dalven)
At the nuptial banquet of Thetis and Peleus
Apollo rose from the sumptuous marriage
table, and gave the newlyweds his divine blessing
for the offspring that would be born of their union.
He siad, "No sickness shall ever touch him and he
shall have a long, long life." -- When he spoke these words
Thetis rejoiced beyond measure, for the words
of Apollo who knew all about prophecies
seemed a guarantee for the life of her son.
And through the years when Achilles was growing up
and his fine looks were the glory of Thessaly,
Thetis remembered the words of the god.
But one day old men arrived with news
and they told of the slaying of Achilles at Troy.
And Thetis tore off her purple garments,
and she kept on tearing off and casting upon
the ground her bracelets and rings.
And in her lamentation she recalled the past;
and she asked what the wise Apollo was doing,
where was the poet wandering who speaks
so divinely at feasts, where was the prophet roaming
when they were slaying her son in the prime of his youth.
And the old men answered her that Apollo
himself had gone down to Troy,
and with the Trojans he had slain Achilles.