Η «ελληνική ηθική» κόντρα στα μαθηματικά του Βερολίνου (GR/EN)

Nikolaus Blome

 Η ελληνική αφήγηση για άδικη μεταχείριση από την Γερμανία έρχεται σε σύγκρουση με την ψυχρή μαθηματική λογική του Βερολίνου. Γιατί η Αγκελα Μέρκελ φοβάται να παίξει το ισχυρό της χαρτί. Η γεωπολιτική σημασία της Ελλάδας και η στροφή.
Η καταγωγή της λέξης «αίνιγμα» είναι ελληνική.
Από σύμπτωση είναι και αυτό που αντιμετωπίζουν οι Γερμανοί αυτές τις ημέρες όταν οι σκέψεις τους πηγαίνουν στην Ελλάδα. Ούτε η Άγκελα Μέρκελ, η Γερμανίδα καγκελάριος, ούτε ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο υπουργός Οικονομικών της, γνωρίζουν στα σίγουρα τι ετοιμάζει ο Αλέξης Τσίπρας. Είναι εκβιασμός; πόκερ; πολιτική αυτοκτονία;
Την περασμένη Δευτέρα, η κ. Μέρκελ πέρασε περίπου επτά ώρες συζητώντας με τον Έλληνα πρωθυπουργό. Η ατμόσφαιρα ήταν λιγότερο τεταμένη από ότι αναμενόταν, αλλά υπήρξε ελάχιστη πρόοδος στα θέματα ουσίας. Ο κ. Τσίπρας συνεχίζει να αμφισβητεί το γράμμα και το πνεύμα σχεδόν κάθε συμφωνίας που είχε υπογραφεί από τις προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις. Με τα ταμεία να έχουν αδειάσει αυτός και τα υπόλοιπα μέλη της κυβέρνησης έχουν οδηγήσει την χώρα σε μια άνευ προηγουμένου απομόνωση.
Οι ηγέτες της ευρωζώνης, φιλελεύθεροι ή κενσυανοί, είναι ενωμένοι ενάντια στα αιτήματα της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.
Τα πράγματα δεν φαίνονται ευοίωνα για τον κ. Τσίπρα αλλά μπορεί να εξελιχθούν καλύτερα από ότι πιστεύει κανείς. Η βασική του αντίπαλος, παγιδευμένη σε ένα γερμανικό δίλημμα είναι πολιτικά πιο αδύναμη από ότι φαίνεται.
Πράγματι, η επιρροή της καγκελάριου σε ανώτατους αξιωματούχους της ευρωζώνης σημαίνει ότι το αν θα μείνει η Ελλάδα στην ευρωζώνη είναι κάτι που θα αποφασίσει αυτή. Αν και αυτό είναι ένα ισχυρό χαρτί, η ευαισθησία γύρω από την ιστορία της Γερμανίας δεν της επιτρέπει να το παίξει.
Όπως και όλοι οι προκάτοχοι της, η κ. Μέρκελ θέλει να αποφύγει την εικόνα της ηγεμονικής Γερμανίας. Αλλά αυτό την δυσκολεύει ακόμα περισσότερο. Η Γαλλία, το παραδοσιακό αντίβαρο στο Βερολίνο, έχει χάσει μεγάλο μέρος της οικονομικής της ισχύς. Η Γερμανία είναι αδιαμφισβήτητα η οικονομική δύναμη της ευρωζώνης. Ανεξάρτητα από τα σύννεφα που εμφανίζονται στον ορίζοντα – την γήρανση του πληθυσμού, τις ελλείψεις σε υποδομές και την ακύρωση μεταρρυθμίσεων στην αγορά εργασίας – παραμένει ένας φάρος ευημερίας.
Παραδόξως, η κ. Μέρκελ αντλεί μέρος της δύναμης της από τις γερμανικές αδυναμίες του παρελθόντος. Η επώδυνη προσαρμογή της Γερμανίας στην αρχή της περασμένης δεκαετίας βοήθησε την κ. Μέρκελ να προωθήσει το βασικό της μήνυμα: καμία χώρα δεν πρέπει να διασωθεί χωρίς να συμφωνήσει σε χαμηλότερα ελλείμματα και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις.
Στο ζήτημα αυτό κατάφερε να θέσει τους όρους της. Ενάντια σε σκληρή αντιπαράθεση, επέμεινε ότι τοΔιεθνές Νομισματικό Ταμείο πρέπει να έχει εποπτικό ρόλο στις προβληματικές χώρες της ευρωζώνης όπως η Ελλάδα.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή παρακάμφθηκε. Αντίθετα, οι περισσότεροι μηχανισμοί διάσωσης πήραν την μορφή διακυβερνητικών συμφωνιών ώστε η ευθύνη για την διαπραγμάτευση και την εφαρμογή τους να αφορά όλες τις πρωτεύουσες της ευρωζώνης και όχι μόνο το πιο προσαρμοστικό σώμα των Βρυξελλών. Όλα αυτά ενίσχυσαν την πεποίθηση πως η Γερμανία έχει τον έλεγχο.
Η κ. Μέρκελ έχει μια θέση ισχύος που δεν μπορεί να συγκριθεί με κανενός μεταπολεμικού Γερμανού ηγέτη. Αλλά δεν της αρέσει να την αντιμετωπίζουν με αυτόν τον τρόπο. Πάνω από μια φορές, έχει τονίσει ότι οι αποφάσεις για την Ελλάδα λαμβάνονται συλλογικά από τα 19 μέλη της ευρωζώνης. Η Γερμανία, υποστηρίζει, είναι απλά μια χώρα μεταξύ ίσων.
Αυτός είναι ένας μύθος, όπως τονίζει διαρκώς ο κ. Τσίπρας. Ο ίδιος έχει μετατρέψει μια κρίση της ελληνικής οικονομίας και τους νομισματικούς θεσμούς της ευρωζώνης σε μια αναμέτρηση μεταξύ των δύο κρατών, με την Ελλάδα να εμφανίζεται ως ένα ενάρετο πολεμιστή ενάντια στον αλαζόνα Γολιάθ της Γερμανίας. Πρόκειται για μια έξυπνη απόπειρα να επηρεάσει τις κυβέρνησης και τους ψηφοφόρους στην ήπειρο. Οι ελληνικές εκκλήσεις για ανοχή παρουσιάζονται όχι ως μια αχάριστη απαίτηση ενός έθνους που έχει ήδη διασωθεί δύο φορές, αλλά ως η τελευταία προσπάθεια μιας χώρας που έχει τιμωρηθεί από την κραταιά Γερμανία η οποία μπορεί σύντομα να ξεσπάσει την οργή της και σε άλλα κράτη.
Η παράδοση στην κ. Μέρκελ, υποστηρίζει ο Ελληνας πρωθυπουργός, ισοδυναμεί με αποδοχή μιας γερμανικής νίκης σε όλη την Ευρώπη.
Η ρητορική αυτή είναι ισχυρή και ταυτόχρονα αφελής. Η ελληνική αφήγηση είναι ηθική. Η γερμανική έχει να κάνει με τα μαθηματικά. Αυτό αφήνει λίγο κοινό έδαφος για έναν πραγματιστικό συμβιβασμό, κάτι στο οποίο αριστεύει η Ε.Ε. Και όταν η οικονομία μιας χώρας κινδυνεύει με αποσύνθεση, τα μαθηματικά είναι δύσκολο να τα πουλήσεις, ανεξάρτητα από το ποιος είναι υπεύθυνος για την λυπηρή κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα.
Ως εκ τούτου η πρόοδος θα είναι αδύνατη αν δεν κάνει πίσω η μία ή και οι δύο πλευρές. Αυτό μπορεί να μην κρατήσει πολύ. Όταν οι ανώτατοι πολιτικοί και αξιωματούχοι από τον κυβερνητικό συνασπισμό της κ. Μέρκελ μιλούν για την Ελλάδα, αποφεύγουν όλο και περισσότερο το πλούσιο οικονομικό τους λεξιλόγιο για την πιο υποβλητική γλώσσα της γεωπολιτικής.
Η Ελλάδα, λένε, είναι το κρίσιμο σύνορο του ΝΑΤΟ. Ένα μαξιλάρι προστασίας ενάντια στους μετανάστες από την Μέση Ανατολή και ο θεμέλιος λίθος της ευρωπαϊκής ασφάλειας, τον οποίο δεν μπορούμε να τον αφήσουμε μόνο του. Αυτό είναι ξεκάθαρα μια προσπάθεια για να προετοιμαστεί το έδαφος για ένα τρίτο πακέτο διάσωσης, το οποίο θα ήταν αδύνατο να υπερασπιστούν χρησιμοποιώντας την συνηθισμένη ρητορική.
Θα δεχθεί ισχυρά πυρά και όχι μόνο από τους υπερβολικά ενθουσιώδεις γραφιάδες της εφημερίδας Bild. Πάνω από 100 βουλευτές του κόμματος της κ. Μέρκελ έχουν διαμηνύσει την απροθυμία τους να προσφέρουν επιπλέον παραχωρήσεις. Η αντοχή τους θα δοκιμαστεί στο τέλος του καλοκαιριού. Τότε θα μάθουμε τα πραγματικά όρια της δύναμης της κ. Μέρκελ και της Γερμανίας.
Θα είναι μια φορτωμένη στιγμή για ένα πολιτικό που έχει επίγνωση της επιρροής της αλλά δεν ήταν ποτέ άνετη με την θέση της ως ο πιο ισχυρός ηγέτης της Ευρώπης. Ωστόσο υπάρχει ένα πράγμα που η Καγκελάριος φοβάται πιο πολύ από την εικόνα της ηγεμονικής Γερμανίας και αυτό είναι να κριθεί υπεύθυνη για ένα Grexit.

Greek morals and German maths must find common ground

Nikolaus Blome

When an economy risks disintegration, facts and figures are a hard sell, says Nikolaus Blome

©Getty

By origin, “enigma” is a Greek word. By chance, it is also what confronts Germans these days when their thoughts turn to Greece. Neither Angela Merkel, the German chancellor, nor Wolfgang Schäuble, her finance minister, knows for sure what Alexis Tsipras is up to. Is it blackmail? Poker? Or political suicide?

Last Monday, Ms Merkel spent about seven hours talking to the Greek prime minister. The atmosphere was less tense than expected but there was only marginal progress on matters of substance. Mr Tsipras still challenges the letter and the spirit of almost every agreement signed by previous Greek governments. With money running out, he and his fellow cabinet members have isolated their country in an unprecedented way. Eurozone leaders, liberal or Keynesian, stand united against the demands of the Syriza-led government in Athens.

FirstFT is our new essential daily email briefing of the best stories from across the web

Things do not look promising for Mr Tsipras but they might work out better than you would think. His primary opponent, caught in a very German dilemma, is politically weaker than she seems. True, the chancellor’s influence over senior European leaders means that whether or not Greece stays inside the eurozone is in effect for her to decide. Yet while this is a powerful card, sensitivity surrounding Germany’s history makes it one that is almost impossible to play.
Like all her predecessors, Ms Merkel seeks to avoid any impression of German Führung (leadership) or Ubermacht (dominance). But doing so is becoming far harder. France, traditionally a counterweight to Berlin, has lost much of its economic clout. Germany is indisputably the eurozone’s formidable economic force. For all the incipient troubles that cloud its horizons — an ageing population, decaying infrastructure, the recent reversal of some labour-market reforms — it is for now a beacon of prosperity.
Paradoxically, Ms Merkel also draws strength from her country’s past weakness. Germany’s painful adjustment at the start of the past decade helped Ms Merkel to push her main point: no state should be bailed out without agreeing to lower deficits and structural reforms.
Here she has indeed been able to set the terms. Against fierce opposition, she insisted that the International Monetary Fund should have a supervisory role in troubled eurozone countries such as Greece.

When an economy risks disintegration, hard facts and figures are a cold thing to sell

Tweet this quote

The European Commission was sidelined; instead, most of the rescue mechanisms took the form of intergovernmental agreements so that responsibility for negotiating and enforcing them would reside squarely in national capitals rather than the more pliable Brussels body. All of this added to the impression that Germany was in charge.
Ms Merkel occupies a commanding position that is unprecedented for a postwar German leader. But she dislikes being seen that way. More than once, she has stressed that decisions on Greece are taken collectively by the eurozone’s 19 members. Germany, she suggests, is merely one among equals.
That is a myth, as Mr Tsipras ceaselessly points out. He is turning a crisis of the Greek economy and the eurozone’s monetary institutions into a showdown between two nations, pitching his own as a righteous warrior against Germany’s arrogant Goliath. It is a canny attempt to influence governments and voters across the continent. Greek pleas for forbearance are portrayed, not as the ungrateful demand of a nation that has already been rescued twice, but the last stand of a country victimised by a mighty Germany that might soon visit its wrath on other nations, too. To surrender to Ms Merkel, the Greek prime minister suggests, would be to concede a German victory over all of Europe.
This rhetoric is as powerful as it is preposterous. The Greek narrative is moral; the German one is maths. That leaves little common ground on which to reach the kind of pragmatic compromise at which the EU generally excels. And when a country’s economy is at risk of disintegration, maths is a cold thing to sell, no matter who is responsible for the deplorable state of Greek governance.

Progress, then, will be impossible un­less one side or both give in. That may not take long. When senior politicians and officials from Ms Merkel’s grand coalition talk about Greece, they increasingly shun the dry lexicon of economics for the more evocative language of geopolitics. Greece, they say, is Nato’s crucial outer flank. A buffer against refugees from the Middle East and a cornerstone of European security, it is too important to be left alone. This is clearly an attempt to prepare the ground for a third rescue package, which would be impossible to defend using the usual rhetoric.
It will draw heavy fire, and not only from the notoriously excitable headline writers of the Bild tabloid newspaper. More than 100 parliamentarians from Ms Merkel’s own party have signalled their reluctance to offer further concessions. Their resolve will probably be tested by the end of the summer. Then we will learn the true limits to Ms Merkel’s power, and Germany’s.
It will be a fraught moment for a politician who knows her influence but has never been entirely comfortable with her position as Europe’s most powerful leader. Yet there is one thing the chancellor is more afraid of than the impression of German Ubermacht — and that is being held responsible for precipitating a Greek exit.

Source:ft.com