Από
την αυγή της αστρονομίας, την εποχή του Γαλιλαίου, βασική και συνεχής
επιδίωξη των αστρονόμων, ήταν η βελτιστοποίηση του μέσου το οποίο θα
διεύρυνε προς πάσα κατεύθυνση την ορατότητα προς το αχανές σύμπαν,
καθιστώντας τους επιστήμονες ικανούς να ιχνηλατούν το φώς των μακρινών
αντικειμένων και να παραδίδουν στην διεθνή κοινότητα το καταπίστευμα της
προόδου των ερευνών.
Το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble
τέθηκε στην τροχιά της γής το 1990, χαρίζοντας εκθετικούς ρυθμούς
ανάπτυξης στην πρόοδο αυτή. Η θέση του πάνω από την γήινη ατμόσφαιρα, η
οποία διαθλά και παρεμπορδίζει το ταξίδι του φωτός από τους κοντινούς
πλανήτες προς την επιφάνεια της γης, ξεπερνά σε γενικές γραμμές τις
δυνατότητες των επίγειων τηλεσκοπίων.
Το Hubble, εκπροσωπεί την πλέον επιτυχή και διαρκή αποστολή της NASA.
Έχει εκπέμψει προς την γή εκατοντάδες χιλιάδων φωτογραφιών,
ξεδιαλύνοντας αρκετούς από τους γρίφους της αστρονομίας. Με την βοήθειά
του προσδιορίστηκε η ηλικία του σύμπαντος, ταυτοποιήθηκαν οι κβάζαρς και
επιβεβαιώθηκε η ύπαρξη της σκοτεινής ενέργειας.
Με την ολοκλήρωση των 25
χρόνων λειτουργίας του, παρουσιάζονται φωτογραφίες από σημαντικά
στιγμιότυπα, οι οποίες επιλέχθηκαν από την επιστημονική κοινότητα με
βάση τον αντίκτυπό τους στα αντίστοιχα γνωστικά πεδία όπως
επίσης το
παρακάτω επετειακό βίντεο το οποίο δόθηκε στη δημοσιότητα από τη NASA
στις 24 Απριλίου 2015.
NASA’s Documentary Film: Hubble25
Abell 370
Το γαλαξιακό σμήνος Abell 370 είναι το πρώτο στο οποίο παρατηρήθηκε από τους αστρονόμους το φαινόμενο της βαρυτικής διάθλασης του φωτός, κατά το οποίο η αναδίπλωση του χώρου εξαιτίας του βαρυτικού πεδίου του σμήνους, παραμορφώνει και ενισχύει το φως των γαλαξιών που βρίσκονται πολύ μακρύτερα πίσω του, σε σχέση με τον παρατηρητή. Οι φωτεινές ραβδώσεις που φαίνονται στην φωτογραφία, είτε είναι τοξωτές είτε όχι, συνιστούν εκδήλωση του φαινομένου και δεν είναι τίποτε διαφορετικό από παραμορφωμένα είδωλα γαλαξιών που βρίσκονται στο φόντο της.
Το γαλαξιακό σμήνος Abell 370 είναι το πρώτο στο οποίο παρατηρήθηκε από τους αστρονόμους το φαινόμενο της βαρυτικής διάθλασης του φωτός, κατά το οποίο η αναδίπλωση του χώρου εξαιτίας του βαρυτικού πεδίου του σμήνους, παραμορφώνει και ενισχύει το φως των γαλαξιών που βρίσκονται πολύ μακρύτερα πίσω του, σε σχέση με τον παρατηρητή. Οι φωτεινές ραβδώσεις που φαίνονται στην φωτογραφία, είτε είναι τοξωτές είτε όχι, συνιστούν εκδήλωση του φαινομένου και δεν είναι τίποτε διαφορετικό από παραμορφωμένα είδωλα γαλαξιών που βρίσκονται στο φόντο της.
Triple Eclipse on Jupiter
Τριπλή έκλειψη στον Δία: πέντε κηλίδες, λευκή, μπλε και τρείς μαύρες, διάσπαρτες στο πάνω μισό του πλανήτη. Η κοντινότερη παρατήρηση μέσω του Hubble, αποκάλυψε ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για μια σπάνια ευθυγράμμιση του αέρινου γίγαντα με τους τρείς από τους μεγαλύτερους δορυφόρους του, Ιώ, Γανυμήδη και Καλλιστώ. Ο Δίας εμφανίζεται σε παστέλ χρώματα επειδή η λήψη έγινε στο εγγύς υπέρυθρο φάσμα φωτός.
Τριπλή έκλειψη στον Δία: πέντε κηλίδες, λευκή, μπλε και τρείς μαύρες, διάσπαρτες στο πάνω μισό του πλανήτη. Η κοντινότερη παρατήρηση μέσω του Hubble, αποκάλυψε ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για μια σπάνια ευθυγράμμιση του αέρινου γίγαντα με τους τρείς από τους μεγαλύτερους δορυφόρους του, Ιώ, Γανυμήδη και Καλλιστώ. Ο Δίας εμφανίζεται σε παστέλ χρώματα επειδή η λήψη έγινε στο εγγύς υπέρυθρο φάσμα φωτός.
NGC 6670
Ζεύγος γαλαξιών των οποίων οι αλληλεπικαλυπτόμενοι βραχίονες δημιουργούν την ψευδαίσθηση δελφινιού που αναπηδά. Οι επιστήμονες υποθέτουν ότι οι γαλαξίες που απαρτίζουν το ζεύγος NGC 6670, έχουν ήδη περάσει το στάδιο κάποιας στενής επαφής και τώρα απομακρύνονται. Οι πυρήνες τους απέχουν 50.000 έτη φωτός κατά προσέγγιση. Η λάμψη του ζεύγους στο υπέρυθρο φάσμα, ξεπερνά κατά εκατό δισεκατομμύρια φορές αυτήν του δικού μας ήλιου και κάνει τους ερευνητές να πιστεύουν ότι εισέρχεται σε εκρηκτική φάση.
Ζεύγος γαλαξιών των οποίων οι αλληλεπικαλυπτόμενοι βραχίονες δημιουργούν την ψευδαίσθηση δελφινιού που αναπηδά. Οι επιστήμονες υποθέτουν ότι οι γαλαξίες που απαρτίζουν το ζεύγος NGC 6670, έχουν ήδη περάσει το στάδιο κάποιας στενής επαφής και τώρα απομακρύνονται. Οι πυρήνες τους απέχουν 50.000 έτη φωτός κατά προσέγγιση. Η λάμψη του ζεύγους στο υπέρυθρο φάσμα, ξεπερνά κατά εκατό δισεκατομμύρια φορές αυτήν του δικού μας ήλιου και κάνει τους ερευνητές να πιστεύουν ότι εισέρχεται σε εκρηκτική φάση.
Saturn and Moons
Μαγεύει ο Κρόνος με το εντυπωσιακό σύστημα των δακτύλιων δίσκων, κλιμακωτά συμπυκνωμένων νεφικών δομών, στην ατμόσφαιρά του και τον χορό των φεγγαριών του, με την παρουσία του γιγάντιου Τιτάνα να ξεχωρίζει ανάμεσά τους. Παρά το ότι οι φωτογραφίες του Hubble δεν είναι τόσο κοντινές όσο αυτές του διαστημοπλοίου Cassini, επιτρέπουν στο πλανητικό σύστημα να ειδωθεί στην ολότητά του, παρέχοντας επιπλέον τη δυνατότητα σταθερής παρακολούθησης του, για μεγάλο χρνικό διάστημα.
Μαγεύει ο Κρόνος με το εντυπωσιακό σύστημα των δακτύλιων δίσκων, κλιμακωτά συμπυκνωμένων νεφικών δομών, στην ατμόσφαιρά του και τον χορό των φεγγαριών του, με την παρουσία του γιγάντιου Τιτάνα να ξεχωρίζει ανάμεσά τους. Παρά το ότι οι φωτογραφίες του Hubble δεν είναι τόσο κοντινές όσο αυτές του διαστημοπλοίου Cassini, επιτρέπουν στο πλανητικό σύστημα να ειδωθεί στην ολότητά του, παρέχοντας επιπλέον τη δυνατότητα σταθερής παρακολούθησης του, για μεγάλο χρνικό διάστημα.
NGC 4214
Ο γαλαξίας νάνος NGC 4214 πλημμυρισμένος νεαρά άστρα και νέφη αερίων. Βρίσκεται περί τα 10 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά μας, στον αστερισμό Κύνες Θηρευτικοί (λαγωνικά) Η εγγύτητα του, σε συνδυασμό με την ποικιλία των αστέρων οι οποίοι βρίσκονται σε διαφορετικά στάδια εξέλιξης, τον εξιδανικεύουν ως ερευνητικό εργαστήριο μελέτης αστρικού σχηματισμού και εξελιξης.
Ο γαλαξίας νάνος NGC 4214 πλημμυρισμένος νεαρά άστρα και νέφη αερίων. Βρίσκεται περί τα 10 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά μας, στον αστερισμό Κύνες Θηρευτικοί (λαγωνικά) Η εγγύτητα του, σε συνδυασμό με την ποικιλία των αστέρων οι οποίοι βρίσκονται σε διαφορετικά στάδια εξέλιξης, τον εξιδανικεύουν ως ερευνητικό εργαστήριο μελέτης αστρικού σχηματισμού και εξελιξης.
NGC 4911
Ο γαλαξίας NGC 4911, είναι γνωστός για τις πλούσιες ζώνες σκόνης και αερίων πλησίον του πυρήνα του, οι οποίες αναμιγνύονται με ιριδίζοντα ροζ νέφη υδρογόνου και περιβάλλουν ολόλαμπρα νεογέννητα άστρικά σμήνη. Η παρουσία του υδρογόνου, υποδηλώνει την εξελισσόμενη διαδικασία σχηματισμού αστέρων. Το Hubble, αποθανάτισε τους εξώτερους σπειροειδείς βραχίονες του NGC 4911, μαζί με χιλιάδες άλλους γαλαξίες διαφορετικών μεγεθών.
Ο γαλαξίας NGC 4911, είναι γνωστός για τις πλούσιες ζώνες σκόνης και αερίων πλησίον του πυρήνα του, οι οποίες αναμιγνύονται με ιριδίζοντα ροζ νέφη υδρογόνου και περιβάλλουν ολόλαμπρα νεογέννητα άστρικά σμήνη. Η παρουσία του υδρογόνου, υποδηλώνει την εξελισσόμενη διαδικασία σχηματισμού αστέρων. Το Hubble, αποθανάτισε τους εξώτερους σπειροειδείς βραχίονες του NGC 4911, μαζί με χιλιάδες άλλους γαλαξίες διαφορετικών μεγεθών.
Pismis 24
Το μικρό ανοικτό αστρικό σμήνος Pismis 24 περιέχει ακραία ευμεγέθεις αστέρες. Το λαμπρότερο αντικείμενο στην φωτογραφία, υπολογίσθηκε στο παρελθόν ότι ζυγίζει όσο 200 (έως 300) ηλιακές μάζες, γεγονός που το αναδείκνυε ως το μακράν ογκωδέστερο γνωστό άστρο στον γαλαξία και το κατέτασσε αρκετά υψηλότερα από το ανώτατο όριο της εκτιμώμενης μάζας των 150 ήλιων για μεμονωμένα άστρα. Ωστόσο, οι εικόνες από το Hubble φανέρωσαν ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για δύο άστρα, μάζας αντίστοιχης εκατό ήλιων, τα οποία βρίκονται το ένα στην τροχιά του άλλου.
Το μικρό ανοικτό αστρικό σμήνος Pismis 24 περιέχει ακραία ευμεγέθεις αστέρες. Το λαμπρότερο αντικείμενο στην φωτογραφία, υπολογίσθηκε στο παρελθόν ότι ζυγίζει όσο 200 (έως 300) ηλιακές μάζες, γεγονός που το αναδείκνυε ως το μακράν ογκωδέστερο γνωστό άστρο στον γαλαξία και το κατέτασσε αρκετά υψηλότερα από το ανώτατο όριο της εκτιμώμενης μάζας των 150 ήλιων για μεμονωμένα άστρα. Ωστόσο, οι εικόνες από το Hubble φανέρωσαν ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για δύο άστρα, μάζας αντίστοιχης εκατό ήλιων, τα οποία βρίκονται το ένα στην τροχιά του άλλου.
Interacting Galaxies NGC 2207 and IC 2163
Οι δύο σπειροειδείς αλληλεπιδρώντες γαλαξίες NGS 2207 και IC 2163 διαπλέουν την συμπαντική θάλασσα σαν μαγικά καράβια σε νυχτερινό ταξίδι. Ο πλέον τεράστιος, αριστερά, φέρει την διακριτική ονομασία NGC 2207 και ο μικρότερος, δεξιά, την IC 2163. Ισχυρές παλιρροϊκές δυνάμεις που ασκούνται από τον μεγαλύτερο, διαστρεβλώνουν το σχήμα του μικρότερου, παρασύροντας και εκτινάσσοντας άστρα και αέρια σε ζώνες που εκτείνονται για περίπου εκατό χιλιάδες έτη φωτός.
Οι δύο σπειροειδείς αλληλεπιδρώντες γαλαξίες NGS 2207 και IC 2163 διαπλέουν την συμπαντική θάλασσα σαν μαγικά καράβια σε νυχτερινό ταξίδι. Ο πλέον τεράστιος, αριστερά, φέρει την διακριτική ονομασία NGC 2207 και ο μικρότερος, δεξιά, την IC 2163. Ισχυρές παλιρροϊκές δυνάμεις που ασκούνται από τον μεγαλύτερο, διαστρεβλώνουν το σχήμα του μικρότερου, παρασύροντας και εκτινάσσοντας άστρα και αέρια σε ζώνες που εκτείνονται για περίπου εκατό χιλιάδες έτη φωτός.
Carina Nebula
Η πελώρια φωτογραφία του νεφελώματος στον αστερισμό της Τρόπιδος (Τρόπις δημ. καρίνα πλοίου και συγκεκριμένα της Αργούς) ενός από τα πλέον δυναμικά και πολύπλοκα γνώριμα μέρη του γαλαξία μας, δημιουργήθηκε κατόπιν συρραφής τριάντα δύο εικόνων του Hubble με δεδομένα από το παρατηρητήριο Cerro Tololo Inter-American Observatory στην Χιλή. Η απεικόνιση του νεφελώματος από το Hubble παρέχει για πρώτη φορά με ψηλαφητή λεπτομέρεια, δεδομένα που αφορούν στο στάδιο γέννησης των αστέρων. Το τοπίο, που μοιάζει να ξεπηδά από την ανθρώπινη φαντασία, σμιλεύουν αφενός οι άνεμοι και αφετέρου η καυτή υπεριώδης ακτινοβολία των τεράστιων αστροκατοίκων της κόλασης αυτής.
Η πελώρια φωτογραφία του νεφελώματος στον αστερισμό της Τρόπιδος (Τρόπις δημ. καρίνα πλοίου και συγκεκριμένα της Αργούς) ενός από τα πλέον δυναμικά και πολύπλοκα γνώριμα μέρη του γαλαξία μας, δημιουργήθηκε κατόπιν συρραφής τριάντα δύο εικόνων του Hubble με δεδομένα από το παρατηρητήριο Cerro Tololo Inter-American Observatory στην Χιλή. Η απεικόνιση του νεφελώματος από το Hubble παρέχει για πρώτη φορά με ψηλαφητή λεπτομέρεια, δεδομένα που αφορούν στο στάδιο γέννησης των αστέρων. Το τοπίο, που μοιάζει να ξεπηδά από την ανθρώπινη φαντασία, σμιλεύουν αφενός οι άνεμοι και αφετέρου η καυτή υπεριώδης ακτινοβολία των τεράστιων αστροκατοίκων της κόλασης αυτής.
Butterfly Nebula, NGC 6302
Αυτά που μοιάζουν με φίνα φτερά πεταλούδας, είναι στην πραγματικότητα δεξαμενές φυσικού αερίου σε περιδίνηση, με την θερμοκρασία του να ξεπερνά τους 36.000 βαθμούς της κλίμακος Fahrenheit. Το αέριο, εκτινάσσεται κατά μήκος του πεδίου με ταχύτητα πάνω από 600.000 μίλια ανά ώρα, κάτι που το καθιστά ικανό να ταξιδέψει από τη γή στη σελήνη σε μόλις είκοσι τέσσερα λεπτά. Στο μάτι του κυκλώνα βρίσκεται ένας αστέρας σε επιθανάτια φάση. Την αποδέσμευαη της αέριας μάζας του ακολουθησε η εκλυόμενη υπέρυθρη ακτινοβολία στην οποία οφείλεται η λάμψη της περιρρέουσας ύλης.
Αυτά που μοιάζουν με φίνα φτερά πεταλούδας, είναι στην πραγματικότητα δεξαμενές φυσικού αερίου σε περιδίνηση, με την θερμοκρασία του να ξεπερνά τους 36.000 βαθμούς της κλίμακος Fahrenheit. Το αέριο, εκτινάσσεται κατά μήκος του πεδίου με ταχύτητα πάνω από 600.000 μίλια ανά ώρα, κάτι που το καθιστά ικανό να ταξιδέψει από τη γή στη σελήνη σε μόλις είκοσι τέσσερα λεπτά. Στο μάτι του κυκλώνα βρίσκεται ένας αστέρας σε επιθανάτια φάση. Την αποδέσμευαη της αέριας μάζας του ακολουθησε η εκλυόμενη υπέρυθρη ακτινοβολία στην οποία οφείλεται η λάμψη της περιρρέουσας ύλης.
NGC 2074
Σε αυτήν την εικόνα που ελήφθη κατά την 18η επέτειό του, το Hubble στράφηκε προς μια μικρή περιοχή του νεφελώματος, πλησίον του αστρικού σμήνους NGC 2074. Σε αυτήν, επικρατεί πυροθύελλα πρωτογενούς αστρικής δημιουργίας, η οποία είναι πιθανό να προκλήθηκε από την έκρηξη κοντινού υπερκαινοφανούς (σουπερνόβα) Η εικόνα δραματοποιεί κορυφογραμμές και κοιλάδες σκόνης, κεφάλια φιδιών γνωστά ως πυλώνες της δημιουργίας και συγκεντρώσεις νεφών που λάμπουν έντονα υπό το φως της υπεριώδους ακτινοβολίας. Η περιοχή βρίσκεται στο άκρο σκοτεινού μοριακού νέφους το οποίο συνιστά την θερμοκοιτίδα των νεογέννητων αστέρων.
Σε αυτήν την εικόνα που ελήφθη κατά την 18η επέτειό του, το Hubble στράφηκε προς μια μικρή περιοχή του νεφελώματος, πλησίον του αστρικού σμήνους NGC 2074. Σε αυτήν, επικρατεί πυροθύελλα πρωτογενούς αστρικής δημιουργίας, η οποία είναι πιθανό να προκλήθηκε από την έκρηξη κοντινού υπερκαινοφανούς (σουπερνόβα) Η εικόνα δραματοποιεί κορυφογραμμές και κοιλάδες σκόνης, κεφάλια φιδιών γνωστά ως πυλώνες της δημιουργίας και συγκεντρώσεις νεφών που λάμπουν έντονα υπό το φως της υπεριώδους ακτινοβολίας. Η περιοχή βρίσκεται στο άκρο σκοτεινού μοριακού νέφους το οποίο συνιστά την θερμοκοιτίδα των νεογέννητων αστέρων.
Jet in Carina
Αποτελούμενος από αέρια και σκόνη, ο πυλώνας κατοικεί στο θυελλώδες αστρικό φυτώριο που είναι γνωστό ως Νεφέλωμα Τρόπις (Καρίνα) και βρίσκεται 7.500 έτη φωτός μακρυά στη βόρεια πλευρά του Αστερισμού της Τροπίδος. Καυτή ακτινοβολία και θυελλώδεις άνεμοι (ρεύματα φορτισμένων σωματιδίων) από κοντινά αστέρια, σμιλεύουν τον πυλώνα και προκαλούν τον σχηματισμό αστέρων στο εσωτερικό του. Ρέοντες πίδακες αερίου και σκόνης μπορούν να ειδωθούν στην κορυφή της δομής του.
Αποτελούμενος από αέρια και σκόνη, ο πυλώνας κατοικεί στο θυελλώδες αστρικό φυτώριο που είναι γνωστό ως Νεφέλωμα Τρόπις (Καρίνα) και βρίσκεται 7.500 έτη φωτός μακρυά στη βόρεια πλευρά του Αστερισμού της Τροπίδος. Καυτή ακτινοβολία και θυελλώδεις άνεμοι (ρεύματα φορτισμένων σωματιδίων) από κοντινά αστέρια, σμιλεύουν τον πυλώνα και προκαλούν τον σχηματισμό αστέρων στο εσωτερικό του. Ρέοντες πίδακες αερίου και σκόνης μπορούν να ειδωθούν στην κορυφή της δομής του.
DEM L 190
Μοιάζοντας με συννεφάκια καπνού και σπινθηροβόλες ουρές βεγγαλικών, τα λεπτά αυτά νήματα είναι στην πραγματικότητα συγκεντρώσεις σκόνης, προερχόμενης από αστρική έκρηξη σε γειτονικό γαλαξία. Με το συμβολισμό N 49 ή DEM L 190, αναφερόμαστε στα υπολείμματα γιγάντιου αστέρα ο οποίος χάθηκε ως εκρηγνυόμενος υπερκαινοφανής και του οποίου το φως θα πρέπει να έφθασε στη γη, πριν από χιλιάδες χρόνια.
Μοιάζοντας με συννεφάκια καπνού και σπινθηροβόλες ουρές βεγγαλικών, τα λεπτά αυτά νήματα είναι στην πραγματικότητα συγκεντρώσεις σκόνης, προερχόμενης από αστρική έκρηξη σε γειτονικό γαλαξία. Με το συμβολισμό N 49 ή DEM L 190, αναφερόμαστε στα υπολείμματα γιγάντιου αστέρα ο οποίος χάθηκε ως εκρηγνυόμενος υπερκαινοφανής και του οποίου το φως θα πρέπει να έφθασε στη γη, πριν από χιλιάδες χρόνια.
Saturn’s Rings
Ο Κρόνος όπως φαίνεται στο υπεριώδες φως. Σωματίδια της ατμόσφαιράς του αντανακλούν διαφορετικά μήκη κύματος με διακριτούς τρόπους, προκαλώντας κάποιες συμπυκνώσεις αερίων στην ατμόσφαιρά του, να ξεχωρίζουν έντονα σε μια εικόνα, ενώ σε άλλες να είναι είτε πολύ σκοτεινές, είτε θαμπές. Η εικόνα αποκαλύπτει τις ιδιότητες και τα μεγέθη των αερολυμάτων που καλύπτουν την αέρινη επιφάνεια του πλανήτη. Για παράδειγμα, μικρού μήκους κύματος αερολύματα, γίνονται ορατά μόνο σε αυτήν την υπεριώδη εικόνα, επειδή δεν σκεδάζουν ή απορροφούν το ορατό ή το υπέρυθρο φως, του οποίου τα μήκη κύματος είναι μεγαλύτερα.
Ο Κρόνος όπως φαίνεται στο υπεριώδες φως. Σωματίδια της ατμόσφαιράς του αντανακλούν διαφορετικά μήκη κύματος με διακριτούς τρόπους, προκαλώντας κάποιες συμπυκνώσεις αερίων στην ατμόσφαιρά του, να ξεχωρίζουν έντονα σε μια εικόνα, ενώ σε άλλες να είναι είτε πολύ σκοτεινές, είτε θαμπές. Η εικόνα αποκαλύπτει τις ιδιότητες και τα μεγέθη των αερολυμάτων που καλύπτουν την αέρινη επιφάνεια του πλανήτη. Για παράδειγμα, μικρού μήκους κύματος αερολύματα, γίνονται ορατά μόνο σε αυτήν την υπεριώδη εικόνα, επειδή δεν σκεδάζουν ή απορροφούν το ορατό ή το υπέρυθρο φως, του οποίου τα μήκη κύματος είναι μεγαλύτερα.
Mystic Mountain
Το Μυστηριώδες Όρος, ελήφθη κατά την 20η επέτειο του Hubble και αποκαλύπτει μια περιοχή ουδέποτε μελετημένη με τέτοια λεπτομέρεια. Οι πυλώνες φέρουν την αποκαλυπτική υπογραφή των νεόδμητων άστρων στις άκρες τους και ισχυρούς πίδακες ύλης που εκτινάχθηκε σε μεγάλη απόσταση στο διαστρικό μέσο. Το νεφέλωμα Καρίνα, η αχανής αυτή περιοχή αερίων και σκόνης στον γαλαξία μας, παρέχει πολλά παρόμοια επιμέρους χαρακτηριστικά. Το Μυστηριώδες Όρος αποτελεί το πλέον πρόδηλο και φαντασμαγορικό παράδειγμα, ανάμεσα σε πληθώρα άλλων από την τεράστια συλλογή του Hubble.
Το Μυστηριώδες Όρος, ελήφθη κατά την 20η επέτειο του Hubble και αποκαλύπτει μια περιοχή ουδέποτε μελετημένη με τέτοια λεπτομέρεια. Οι πυλώνες φέρουν την αποκαλυπτική υπογραφή των νεόδμητων άστρων στις άκρες τους και ισχυρούς πίδακες ύλης που εκτινάχθηκε σε μεγάλη απόσταση στο διαστρικό μέσο. Το νεφέλωμα Καρίνα, η αχανής αυτή περιοχή αερίων και σκόνης στον γαλαξία μας, παρέχει πολλά παρόμοια επιμέρους χαρακτηριστικά. Το Μυστηριώδες Όρος αποτελεί το πλέον πρόδηλο και φαντασμαγορικό παράδειγμα, ανάμεσα σε πληθώρα άλλων από την τεράστια συλλογή του Hubble.
Comet ISON
Ο κομήτης ISON, διαπλέει ένα φαινομενικά άπειρο σκηνικό πολλών γαλαξιών και αρκετών αστέρων. Ο παγωμένος επισκέπτης, με την μεγάλη αραχνοϋφαντη ουρά του, φαίνεται να κολυμπά ως γυρίνος μέσα σε βαθιά λίμνη ουρανίων θαυμάτων. Στην πραγματικότητα, ο κομήτης βρίσκεται πολύ πολύ πιο κοντά. Το κοντινότερο άστρο σε σχέση με τον ήλιο, είναι πάνω από 60.000 φορές πιο μακριά και ο πλησιέστερος μεγάλος γαλαξίας προς τον δικό μας, είναι πάνω από τριάντα δισεκατομμύρια φορές πιο μακριά.
Ο κομήτης ISON, διαπλέει ένα φαινομενικά άπειρο σκηνικό πολλών γαλαξιών και αρκετών αστέρων. Ο παγωμένος επισκέπτης, με την μεγάλη αραχνοϋφαντη ουρά του, φαίνεται να κολυμπά ως γυρίνος μέσα σε βαθιά λίμνη ουρανίων θαυμάτων. Στην πραγματικότητα, ο κομήτης βρίσκεται πολύ πολύ πιο κοντά. Το κοντινότερο άστρο σε σχέση με τον ήλιο, είναι πάνω από 60.000 φορές πιο μακριά και ο πλησιέστερος μεγάλος γαλαξίας προς τον δικό μας, είναι πάνω από τριάντα δισεκατομμύρια φορές πιο μακριά.
NGC 5584
Η αστραφτερή μπλε λάμψη των νεαρών αστέρων, ιχνηλατεί τους αέρινους σπειροειδείς βραχίονες του γαλαξία NGC 5584. Ανάμεσα στις μυριάδες των αστέρων του, βρίσκονται παλλόμενοι μεταβλητοί αστέρες (Κηφείδες) και απομεινάρια από πρόσφατη έκρηξη υπερκαινοφανούς τύπου Ia, μιας ειδικής κατηγορίας εκρηγνυομένων αστέρων. Οι αστρονόμοι χρησιμοποιούν τους Κηφείδες και τους σουπερνόβα τύπου Ia, ως αξιόπιστους δείκτες απόστασης για την μέτρηση του ρυθμού διαστολής του σύμπαντος. Για τον ίδιο λόγο μελετήθηκε επίσης ο NGC 5584, καθώς και άλλοι επτά γαλαξίες.
Η αστραφτερή μπλε λάμψη των νεαρών αστέρων, ιχνηλατεί τους αέρινους σπειροειδείς βραχίονες του γαλαξία NGC 5584. Ανάμεσα στις μυριάδες των αστέρων του, βρίσκονται παλλόμενοι μεταβλητοί αστέρες (Κηφείδες) και απομεινάρια από πρόσφατη έκρηξη υπερκαινοφανούς τύπου Ia, μιας ειδικής κατηγορίας εκρηγνυομένων αστέρων. Οι αστρονόμοι χρησιμοποιούν τους Κηφείδες και τους σουπερνόβα τύπου Ia, ως αξιόπιστους δείκτες απόστασης για την μέτρηση του ρυθμού διαστολής του σύμπαντος. Για τον ίδιο λόγο μελετήθηκε επίσης ο NGC 5584, καθώς και άλλοι επτά γαλαξίες.
M82
Ο αστρογόνος γαλαξίας Μ82 χαρακτηρίζεται από τον φωτεινό μπλέ δίσκο του, τους τεμαχισμένους ιστούς νεφών και την φλογερή εμφάνιση των λαμπερών εκπυρσώσεων υδρογόνου, που ξεπηδούν από τις κεντρικές περιοχές του. Ο πυρήνας του, από άκρη σ’ άκρη, είναι το μέρος όπου δημιουργούνται αστέρες, δέκα φορές πιο γρήγορα απ’ ότι μέσα σε ολόκληρο τον γαλαξία μας. Οι ισχυροί γαλαξιακοί άνεμοι που παράγονται από την γεννεσιουργό διαδικασία, συμπιέζουν αρκετό αέριο, ώστε να σχηματισθούν εκατομμύρια επιπλέον αστέρια.
Ο αστρογόνος γαλαξίας Μ82 χαρακτηρίζεται από τον φωτεινό μπλέ δίσκο του, τους τεμαχισμένους ιστούς νεφών και την φλογερή εμφάνιση των λαμπερών εκπυρσώσεων υδρογόνου, που ξεπηδούν από τις κεντρικές περιοχές του. Ο πυρήνας του, από άκρη σ’ άκρη, είναι το μέρος όπου δημιουργούνται αστέρες, δέκα φορές πιο γρήγορα απ’ ότι μέσα σε ολόκληρο τον γαλαξία μας. Οι ισχυροί γαλαξιακοί άνεμοι που παράγονται από την γεννεσιουργό διαδικασία, συμπιέζουν αρκετό αέριο, ώστε να σχηματισθούν εκατομμύρια επιπλέον αστέρια.
Hourglass Nebula
Το στιγμιότυπο από το MyCn18 (Νεφέλωμα Κλεψύδρα) ένα νεαρό πλανητικό νεφέλωμα, αποκαλύπτει σχήμα κλεψύδρας με περίπλοκο χαρακτικό στα όριά του. Τα αποτελέσματα φώτισαν το δυσνόητο φαινόμενο, κατά το οποίο ο αργός θάνατος ενός αστέρα ομοίου με τον ήλιο, συνοδεύεται από εκτίναξη της αστρικής ύλης του. Η κλεψύδρα, ενδέχεται να δημιουργήθηκε από την επέκταση δυνατού αστρικού ανέμου, μέσα σε ένα αργά εκτεινόμενο νέφος, το οποίο είναι πυκνότερο στον ισημερινό του από ό,τι κοντά στους πόλους του.
Το στιγμιότυπο από το MyCn18 (Νεφέλωμα Κλεψύδρα) ένα νεαρό πλανητικό νεφέλωμα, αποκαλύπτει σχήμα κλεψύδρας με περίπλοκο χαρακτικό στα όριά του. Τα αποτελέσματα φώτισαν το δυσνόητο φαινόμενο, κατά το οποίο ο αργός θάνατος ενός αστέρα ομοίου με τον ήλιο, συνοδεύεται από εκτίναξη της αστρικής ύλης του. Η κλεψύδρα, ενδέχεται να δημιουργήθηκε από την επέκταση δυνατού αστρικού ανέμου, μέσα σε ένα αργά εκτεινόμενο νέφος, το οποίο είναι πυκνότερο στον ισημερινό του από ό,τι κοντά στους πόλους του.
Horsehead Nebula
Το Νεφέλωμα της Αλογοκεφαλής, είναι πυκνό νέφος αερίων και σκόνης ενσωματωμένο σε μια πολύ μεγαλύτερη δομή και συνιστά έναν από τους πλέον αγαπημένους στόχους των αστροφωτογράφων, λόγω του ασυνήθιστου σχήματός του. Προγενέστερες απεικονίσεις του, φαίνονται πανομοιότυπες με αυτήν, η οποία ωστόσο, όταν ειδωθεί στο υπεριώδες φάσμα, αποκτά εντελώς νέα εμφάνιση. Αυτό που εντυπωσιάζει είναι η σχεδόν αρνητική του όψη στο ορατό φως. Η περιοχή πάνω από το άλογο είναι φωτεινή στο ορατό φώς, αλλά σκοτεινή στο υπεριώδες, ενώ το σώμα του εμφανίζεται πολύ πιο φωτεινό στο υπέρυθρο, σε σύγκριση με το ορατό.
Το Νεφέλωμα της Αλογοκεφαλής, είναι πυκνό νέφος αερίων και σκόνης ενσωματωμένο σε μια πολύ μεγαλύτερη δομή και συνιστά έναν από τους πλέον αγαπημένους στόχους των αστροφωτογράφων, λόγω του ασυνήθιστου σχήματός του. Προγενέστερες απεικονίσεις του, φαίνονται πανομοιότυπες με αυτήν, η οποία ωστόσο, όταν ειδωθεί στο υπεριώδες φάσμα, αποκτά εντελώς νέα εμφάνιση. Αυτό που εντυπωσιάζει είναι η σχεδόν αρνητική του όψη στο ορατό φως. Η περιοχή πάνω από το άλογο είναι φωτεινή στο ορατό φώς, αλλά σκοτεινή στο υπεριώδες, ενώ το σώμα του εμφανίζεται πολύ πιο φωτεινό στο υπέρυθρο, σε σύγκριση με το ορατό.
Hubble Ultra Deep Field
Εικόνα του Εξαιρετικά Βαθέως Πεδίου, η οποία πολύ πιθανό να αποδειχθεί η πλέον ανθεκτική επιστημονική παρακαταθήκη του Hubble. Παρατηρήσεις σαν αυτές εξακολουθούν να παρέχουν πλούτο γνώσεων συνολικά για το σύμπαν, την εξέλιξη των γαλαξιών και άλλες βασικές πληροφορίες. Σε αυτόν τον τομέα, η εικόνα του εξαιρετικά βαθέως πεδίου από το Hubble, έχει αποσπάσει τις περισσότερες προτιμήσεις. Η αίσθηση του βάθους που παράγει και ενδεχομένως να προκαλεί ίλιγγο, μας κάνει να θεωρούμε ότι κοιτάζουμε σχεδόν ολόκληρη την έκταση του κόσμου, η οποία φαινομενικά, βρίθει απείρου αριθμού τεράστιων γαλαξιών.
Εικόνα του Εξαιρετικά Βαθέως Πεδίου, η οποία πολύ πιθανό να αποδειχθεί η πλέον ανθεκτική επιστημονική παρακαταθήκη του Hubble. Παρατηρήσεις σαν αυτές εξακολουθούν να παρέχουν πλούτο γνώσεων συνολικά για το σύμπαν, την εξέλιξη των γαλαξιών και άλλες βασικές πληροφορίες. Σε αυτόν τον τομέα, η εικόνα του εξαιρετικά βαθέως πεδίου από το Hubble, έχει αποσπάσει τις περισσότερες προτιμήσεις. Η αίσθηση του βάθους που παράγει και ενδεχομένως να προκαλεί ίλιγγο, μας κάνει να θεωρούμε ότι κοιτάζουμε σχεδόν ολόκληρη την έκταση του κόσμου, η οποία φαινομενικά, βρίθει απείρου αριθμού τεράστιων γαλαξιών.
– Ολόκληρη η συλλογή φωτογραφιών με περισσότερες πληροφορίες, εδώ.
– Launch photo gallery via Hubble site (recommended) more photos and information available
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου