Θυμούμαι, κάθουμουν συχνά στο κατώφλι του σπιτιού μας, έλαμπε ο ήλιος, καίγουνταν ο αγέρας, σ’ ένα μεγάλο σπίτι στη γειτονιά πατούσαν σταφύλια, μύριζε ο κόσμος μούστο, κι εγώ σφαλνούσα τα μάτια ευτυχισμένος, άπλωνα τις φούχτες και περίμενα.
Kι έρχουνταν ο Θεός, όσο ήμουν παιδί ποτέ δε με γέλασε, έρχουνταν, παιδί κι Αυτός σαν και μένα, και μου ’βαζε στα χέρια τα παιχνιδάκια Του — τον ήλιο, το φεγγάρι, τον άνεμο.
«Χάρισμά σου, μου ’λεγε, χάρισμά σου, παίξε μαζί τους· εγώ έχω κι άλλα.»
Άνοιγα τα μάτια, ο Θεός εξαφανίζουνταν, μα απόμεναν στα χέρια μου τα παιχνιδάκια Του.
Νίκος Καζαντζάκης, ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΚΟ
Νίκος Καζαντζάκης, ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΚΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου