Ενας
τόπος που τα έχει όλα, δάση, υγροβιότοπους, κάστρα, ονειρεμένους
καταρράκτες, λαχταριστές παραλίες... Το θαυμαστό σκηνικό έρχεται να
ολοκληρώσει με την παρουσία της η νεοκλασική πολιτεία της Πύλου.
Στεκόμαστε στο ύψωμα
πάνω από το Νιόκαστρο και αγναντεύουμε το υπέροχο τοπίο. Μια απάνεμη
θάλασσα, που προστατεύεται από τη μακρόστενη παρουσία της νησίδας
Σφακτηρία, μοιάζει να απαγκιάζει από τον παλμό του ανοικτού Ιονίου
Πελάγους. Εδώ κι εκεί βρίσκονται κατάφυτοι βράχοι και νησάκια... ατάκτως
ερριμμένα πάνω στον γαλάζιο καμβά και σε μικρή απόσταση από την ακτή.
Φωτογραφία: ΗΡΑΚΛΗΣ ΜΗΛΑΣ
Χαμηλά, σχεδόν κάτω από
τα πόδια μας, η μικρή θαλασσινή πολιτεία της Πύλου ζει στους δικούς της
ρυθμούς. Πιο πίσω οι δασωμένοι, αλλά χωρίς εντυπωσιακές εξάρσεις,
γήλοφοι της Μεσσηνίας σβήνουν απαλά και χάνονται στο σύθαμπο του
ορίζοντα. Εικόνες μαγικές, ειδυλλιακές, που δεν παραπέμπουν με τίποτα σ'
εκείνη την τρομερή μέρα της Ναυμαχίας του Ναυαρίνου, όταν τα κανόνια
ξερνούσαν φωτιά, τα πλοία φλέγονταν και άνθρωποι μαζί με συντρίμμια
είχαν καλύψει το σύνολο του κόλπου. Ηταν στις 20 Οκτωβρίου 1827, όταν
άρχισε η μεγάλη ναυμαχία που καθόρισε την τύχη του νεοελληνικού κράτους.
Από τη μια πλευρά οι Μεγάλες Δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία) και από
την απέναντι ο ενωμένος τουρκοαιγυπτιακός στόλος.
Η σύγκρουση ήταν σφοδρή,
όμως μέχρι το απόγευμα είχαν κριθεί όλα. Ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος
ηττήθηκε κατά κράτος χάνοντας 12 φρεγάτες, 22 κορβέτες και 25 μικρότερα
πλοία. Οι σύμμαχοι από την πλευρά τους έχασαν δύο πλοία, ενώ αρκετά
ακόμη έπαθαν σημαντικές ζημιές. Ο συνολικός απολογισμός των νεκρών ήταν
έξι χιλιάδες. Μετά τη λήξη των εχθροπραξιών (1829) και την ανακήρυξη της
ανεξαρτησίας του ελληνικού κράτους, Γάλλοι μηχανικοί υπό τις διαταγές
του στρατηγού Μαιζών σχεδίασαν εδώ, στον μυχό του ειδυλλιακού όρμου, μια
καινούργια πόλη. Καθώς σε μικρή απόσταση είχαν ήδη ανιχνευτεί τμήματα
της αρχαίας ομηρικής Πύλου του βασιλιά Νέστορα, ο αρχαιολάτρης Μαιζών
ονόμασε -τιμής ένεκεν- την πόλη, Πύλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου