Η Νέλλυ Πουλοπούλου,με ''δύναμη από τους Γαργαλιάνους'' και με εικόνες από την ''Χρυσή Ακτή-Μάτι'' ,δημιουργεί μία συγκλονιστική παράσταση αποδομώντας το σύγχρονο πολιτισμό...
navarinoinvestment
Πώς μια διάλεξη για την πληρότητα του σύγχρονου πολιτισμού καταλήγει στην απομυθοποίηση και απορύθμισή του; Η ανωτερότητα του ανθρώπινου είδους αμφισβητείται. Η αιχμαλωσία γίνεται τόπος συνάντησης όσων αισθάνονται ακόμα ελεύθεροι.
Πρόκειται για την παράσταση «Ανθρώπινοι ζωολογικοί κήποι – η συνέντευξη», η οποία επιστρέφει για μερικές ακόμα παραστάσεις στο Art Factory από τις 19 Φεβρουαρίου. Εμείς συναντήσαμε την κα Νέλλυ Πουλοπούλου, η οποία παίζει και σκηνοθετεί στην παράσταση και μιλήσαμε για όλα όσα θα δει ο θεατής στη σκηνή, τους φόβους μας και τη χειραγώγηση.
Μετά από τις πολύ επιτυχημένες σας εμφανίσεις ξεκινά τώρα ένας νέος κύκλος παραστάσεων στο ArtFactory. Τι πιστεύεις ότι είναι αυτό που κάνει την παράσταση σας ξεχωριστή;
Δεν ξέρω αν αυτός ο όρος μας ταιριάζει, ευχαριστούμε που μας τιμάτε με τον χαρακτηρισμο. Προσωπικά, ποτέ δεν έχω πρόθεση να φτιάξω μια ξεχωριστή παράσταση. Αν συμβαίνει αυτό είναι επειδή από ένα σημείο και μετά το ίδιο το υλικό σου ζητάει να αφήσεις πίσω εμμονές και μανιέρες για να φτάσεις στην ουσία του. Στη συγκεκριμένη παράσταση ξεκινήσαμε με τα τετριμένα, αυτά που μας απασχολούν, που μας “βασανίζουν”. Τα κακώς κείμενα, ο διαρκής παραλογισμός στην πολιτική, η ασυνέχεια των δράσεών μας, η ασυνέπεια προς τον εαυτό μας, είναι αυτά που βάλαμε στο τραπέζι προς εξερεύνηση. Μέσα από την κατάδειξη μιας “κακής πραγματικότητας” θέλουμε να μιλήσουμε περισσότερο για αυτά που μας λείπουν, για αυτά που επιθυμούμεΣε προσωπικό επίπεδο, το ξεχωριστό σ’ αυτήν την παράσταση είναι ότι ασχολήθηκα περισσότερο με το ρεαλισμό, το στόρι του έργου, ενώ συνήθως φτιάχνω πιο ποιητικές παραστάσεις. Με ενδιέφερε να ξεμπερδέψω το κουβάρι νιώθωντας ότι είναι ανάγκη της εποχής.
Πολύς κόσμος δε γνωρίζει την ύπαρξη ανθρώπινων ζωολογικών κήπων. Θέλεις να μας πεις δύο λόγια γι αυτούς;
Οι ανθρώπινοι ζωολογικοί κήποι υπήρξαν σε πολλές πόλεις της Ευρώπης και της Αμερικής από τα τέλη του προηγούμενου αιώνα έως το 1940 περίπου. Ονομάζονταν επίσης «εθνολογικές εκθέσεις» ή «Negro Villages» και ήταν περιφραγμένα θεματικά πάρκα στα οποία εκτίθονταν δημόσια ζωντανοί άνθρωποι ώστε να αναδειχθούν οι βιολογικές και πολιτιστικές διαφορές μεταξύ του ευρωπαϊκού πολιτισμού και των ιθαγενών. Η παράσταση δανείζεται τον όρο για να παρουσιάσει τον φόβο και την επιφύλαξη που ακόμα διακατέχει τους ανθρώπους για κάθε τι διαφορετικό ή ξένο. Επανεξετάζει τη σχέση του “δυτικού” με τον ιθαγενή, του “πολιτισμένου” με τον “κατώτερο”.
Στην παράσταση μιλάτε για το φόβο προς το διαφορετικό, το άγνωστο. Πόσο καταλυτικός είναι τελικά ο φόβος στις σύγχρονες κοινωνίες;
Ένας Αργεντίνος ψυχοθεραπευτής, ο Χόρχε Μπουκάι, είχε διαχωρίσει σε ένα βιβλίο του το φόβο από τη φοβία. Είναι άλλο να φοβάσαι ένα λιοντάρι όταν το δεις να έρχεται κατά πάνω σου, είχε πει, και άλλο να φοβάσαι ακόμα και τη φωτογραφία του, να παραλύεις στη μνήμη της εικόνας του. Ο φόβος είναι ένστικτο και μπορεί να αποτελέσει εξαιρετικό εργαλείο άμυνας. Όταν όμως καταλήγει να γίνει μόνιμη κατάσταση σε παραλύει, δεν μπορείς να αντιδράσεις.Έχω την εντύπωση ότι αυτό συμβαίνει στην κοινωνία μας, φοβόμαστε για το μέλλον, για κάτι που δε γνωρίζουμε αλλά πιστεύουμε ότι θα επηρεαστεί από τους δαίμονες του παρελθόντος και θα είναι ακόμα χειρότερο. Έτσι φτιάχνουμε την ελπίδα σαν ένα σκελετό ζωής και πραγμάτων που θέλουμε να αποφύγουμε. Αυτό όμως είναι περιοριστικό γιατί δεν χτίζουμε το μέλλον με δομές που επιθυμούμε, που ονειρευόμαστε αλλά με μια επιθυμία να αποφύγουμε το χειρότερο. Σε πολλές περιπτώσεις μπορούμε να ανεχτούμε ένα πραγματικά άθλιο παρόν μόνο και μόνο γιατί πιστεύουμε ότι υπάρχουν και χειρότερα.Αυτή η καλά φυλαγμένη στο στήθος μας φοβία, για το άγνωστο, είναι υπεύθυνη και για το φόβο του διαφορετικού. Κατά τη γνώμη μου πίσω από όλους τους φόβους κρύβεται ο φόβος του θανάτου. Ήδη όμως αυτός ο φόβος αποδεικνύει το πόσο σημαντική θεωρούμε τη ζωή που ζούμε. Αναρωτιέμαι αν θα έπρεπε να εστιάσουμε εκεί;
Είναι πράγματι «η αιχμαλωσία τόπος συνάντησης όσων αισθάνονται ακόμα ελεύθεροι»;
Μέρος της τριλογίας «Ανθρωπινοι Ζωολογικοί Κήποι» είναι το ακτιβιστικό δρώμενο «Το κλουβί». Στο τέλος της παράστασής αυτής,καλούμε τον κόσμο να μπει μέσα σε ένα σιδερένιο κλουβί που μέχρι τότε φιλοξενούσε ανθρώπους στιγματισμένους λόγω της διαφορετικότητάς τους.«Καλούμε όποιον πιστεύει ότι η διαφορετικότητα είναι απόδειξη της μοναδικότητας του ανθρώπου, ότι στην ποικιλομορφία της ζωής βρίσκεται η ομορφιά, να μπει μέσα στο κλουβί». Η φυλακή δεν είναι αυτή πίσω από τα σίδερα αλλά οι κλειστές συνειδήσεις. Φυλακίζουμε ό,τι δεν καταλαβαίνουμε, ότι μας φαίνεται παράταιρο. Όταν γινόμαστε μάρτυρες μιας αιχμαλωσίας ξυπνάει μέσα μας μια ανάγκη για απελευθέρωση που δεν σταματάει στα προσωπικά μας όρια αλλά περιλαμβάνει όλον τον καταπιεσμένο κόσμο. Η ανάγκη να αγκαλιάσουμε το αδύναμο, να το προστατέψουμε, είναι έμφυτη γιατί είναι σαν να αγκαλιάζουμε τα αδύναμα κομμάτια της δικής μας προσωπικότητάς.
Μέσα από το έργο αυτό στηλιτεύετε την υποκρισία των media και την διαρκή προσπάθεια τους να χειραγωγήσουν τους ανθρώπους. Πως μπορεί κανείς να σπάσει τα δεσμά της χειραγώγησης;
Αυτό μακάρι να το ξέραμε για να το μοιραζόμασταν. Η χειραγώγηση αποτελεί ίσως το μεγαλύτερο κομάτι του πολιτισμού μας. Βρίσκεται σε κάθε κύτταρο, σε κάθε σκέψη μας γιατί γαλουχηθήκαμε έτσι. Μεγαλώσαμε με το “οι άλλοι ξέρουν καλύτερα “. Οι γονείς μας οι δάσκαλοι, οι πολιτικοί, επιστήμονες, η τηλεόραση. Αυτοί έχουν τα κλειδιά της γνώσης, αυτοί ξέρουν τι γίνεται στον κόσμο. Όμως η ζωή είναι δική μας και κάθε εμπειρία είναι γνώση. Παρόλα αυτά δεν εμπιστευόμαστε τη δική μας εμπειρία αν πρώτα δεν επιβεβαιωθεί από τους ειδικούς. Μπορεί να χλευαστούμε να απομονωθούμε αν η άποψη μας δεν ταιριάζει με κανενός την άποψη. Έτσι μαθαίνουμε να συμφωνούμε. Τα media δεν μοιράζουν απλώς πληροφορίες. Παίρνουν θέση. Αδιάλειπτα μιλάνε για τη δική τους θέση μέσα στο σπίτι μας. Έχουμε μια προπαγάνδα, δηλαδή μια διαφήμιση ιδεών συγκεκριμένων προσώπων. Νομίζω αν καταλάβουμε καλά αυτό, ότι τα media δεν παίζουν πια ενημερωτικό ρόλο αλλά προπαγανδιστικό θα σκεφτούμε διπλά ποιον θα φιλοξενήσουμε το βράδυ στο σπίτι μας. Ποια ταινία, ποιο πάνελ, ποιο σήριαλ. Γιατί η προπαγάνδα και η χειραγώγηση δεν εξαντλείται μόνο στις εκπομπές ενημέρωσης.
Όσοι θα έρθουν να παρακολουθήσουν το έργο έχουν την δυνατότητα αν το επιθυμούν να συμμετάσχουν. Θες να μας εξηγήσεις πως μπορεί να γίνει αυτό;
Οι θεατές γίνονται μάρτυρες μιας αιχμαλωσίας. Καλούνται να πάρουν θέση, να υποστηρίξουν. Βιώνουν μια χειραγώγηση από τους ηθοποιούς για το πως να αντιδράσουν. Ελπίζουμε μέσα σε αυτόν τον μεγεθυντικό φακό που είναι το θέατρο να συνειδητοποιήσουν αυτή τη χειραγώγηση
Η παράσταση, εντάσσεται σε ένα σχέδιο έρευνας με τίτλο “Shakingthefacts”. Πες μας λίγα περισσότερα πράγματα γι αυτό το project.
Το σχέδιο έρευνας shaking the facts ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 2014 από την ομάδα Quilombola/physicaltheatre και την Κίνηση Καλλιτεχνών με Αναπηρία, με κεντρικό ερώτημα πως μπορεί κανείς να ταρακουνήσει τα προσωπικά και κοινωνικά δεδομένα που φτιάχτηκαν για να μας κρατάνε σε μια“κοινωνική” ισορροπία. Προτείνουμε να ταρακουνήσουμε αυτά τα δεδομένα για να δούμε τι θα πέσει, τι μείνει τι θα αλλάξει στην ιεραρχία των αξιών μας. Θεωρώντας ορατό τον κίνδυνο της αλλοτρίωσης του σύγχρονου ανθρώπου, θέλουμε να αναγνωρίσουμε να αποσαφηνίσουμε και να αναθεωρήσουμε τα βασικά δεδομένα και να αναζητήσουμε μια νέα βάση. Θεωρούμε ότι η συνεκπαίδευση και συνδιαμόρφωση μιας άλλης πραγματικότητας είναι εφικτή.
Νέλλη είσαι συνιδρύτρια του πολιτιστικού κέντρου QuilomboCentroCultural. Τι κάνετε εκεί;
Το Quilomboείναι ένας πολυχώρος, ένας ζωντανός οργανισμός που συνεχώς εξελίσσεται γιατί οι άνθρωποι που τον απαρτίζουν εξελίσσονται. Οι διαφορετικοί του χώροι (αίθουσα εργαστηρίων χορού, θεάτρου κλπ, αίθουσα μουσικής, μουσική σκηνή, παραστασιακοί χώροι, μπαρ) μας δίνουν τη δυνατότητα για πολλές και διαφορετικές εκδηλώσεις. Η πεποίθηση ότι η ενασχόληση με την τέχνη, ειδικά μέσα από συλλογικές προσπάθειες, προσφέρει απέραντη χαρά σε όλους και διευρύνει την επικοινωνία μεταξύ μας, μας οδήγησε στην απόφαση να ιδρύσουμε το Quilombo Centro Cultural, που αποσκοπεί στο να φιλοξενεί δραστηριότητες και εκδηλώσεις από όλα τα είδη τέχνηςκαι που απευθύνεται σε όλους .Η ομάδα Quilombo (που σημαίνει καταφύγιο σκλάβων δραπετών στη Βραζιλιά) γεννήθηκε το 2004 όταν η βαθειά μας αγάπη για τη Βραζιλία βρήκε έκφραση στη μουσική της Samba Batucada. Η όρεξή μας να μάθουμε αυτούς τους ρυθμούς και ο ενθουσιασμός που απορρέει από τη συνεργατικότητα αυτής της μουσικής δημιούργησαν σταδιακά αυτήν την πολυάριθμη σύγκλιση συμπαρασύροντας στο ρυθμό ολοένα και περισσότερα μέλη. Μέσα σε λίγα χρόνια η μπάντα Quilombo ταξίδεψε σε όλη την Ελλάδα και μαζί της το μήνυμα της συσπείρωσης γύρω από την έννοια της δημιουργικής κοινότητας στην οποία αναφέρεται το όνομά μας και η οποία αποτελεί μέχρι και σήμερα τον βασικό ιδεολογικό μας πυρήνα.
via
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου