Σε μια καλύβα στο πουθενά…
Σοῦ στήνω μία καλύβα, στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων, ἕνα κῆπο νὰ περπατᾷς,ἕνα ρυάκι νὰ καθρεφτίζεσαι, μιὰ πλούσια πράσινη φραγὴ νὰ μὴν σὲ βρίσκει ὁ ἄνεμος ποὺ βασανίζει τοὺς γυμνοὺς – στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων! Σοῦ στήνω τ᾿ ὅραμά σου πάνω σ᾿ ὅλους τοὺς λόφους, νὰ σοῦ φυσάει τὸ φόρεμα ἡ δύση μὲ δυὸ τριαντάφυλλα, νὰ γέρνει ὁ ἥλιος ἀντίκρυ σου καὶ νὰ μὴ βασιλεύει, νὰ κατεβαίνουν τὰ πουλιὰ νὰ πίνουνε στὶς φοῦχτες σου τῶν παιδικῶν ματιῶν μου τὸ νερὸ – στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων!
Νικηφόρος Βρεττάκος
Επειδή η φυγή από την πραγματικότητα μοιάζει όλο και πιο πραγματική τα τελευταία χρόνια…
Καλύβες στη μέση του πουθενά γεμάτες ζωή και όνειρα για κάτι άλλο…το άλλο…
(via)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου